در تداوم رویش فریاد های خون آلود،

باران!

زلال قطره هایت را

                        یارای عاشقانه گریستن هست مگر!

****

در آیینهء چشمان دریدهء زمان

حضور وحشی مرگ را

                        به نظاره نشتسه ام

ـ صبور،

            سنگین،

                        چونان سنگ زیر آبشار ـ

زمزمهء خاموش اشک برچهره ها

او راد معصوم دردهای مانرا

                        تکرار می کند.

***

آه...

            ای وای!

تداومن رگبار مرگ

بودن مانرا به سخریه گرفته است

و من غمگنانه می اندیشم:

به تاراچ رفته گلهای باغ را