آرش آذیش

 

 

 



 

سنگیتا

تبلور اشک فقر است

            بر چشمهای خسته ی

                                     دنیا

او کودکی ست

که همزمان

 مادر خویش

            و پدر خویش است

او مرتاضی ست

                    مادینه

که ریاضتش را

بر مدار ِ گناهی نخواسته

بر خاربستری

از درد وتبسم

                تکرار می کند

       *     *     *

سنگیتا الهه ایست

از سنگ و جان

           که روح کاهل

                            زمین را

با قیامتِ لبخندش

 به شورش فرا می خواند

سنگیتا اسطوره ایست

که حضورش

               با نگاهی

                         و لبخندی معنا می یابد

       *     *     *

سنگیتا کینه ی

                 تاراج ِ

عروسک های خیالش را

به دل نگرفته

و بردبار

عروسک بازی

شیادان ِ مردینه را

با عروس روحش

                      نظاره می کند

 

او هنوز

          از درفش داران ِ

                             کوهستان

که برای او

            و همزادانش

برف ها را قرمز می کنند

چیزی نمی داند

 

       *     *     *

سنگیتا

       اشک و لبخند است

سنگیتا

       سنگ و جان است

سنگیتا

       دردیست که بر گرده زمین

                                       لگد می کوبد

سنگیتا

        درد زمین است .

 

فبروری نودوپنج

کاتماندو 

 

*********

بالا

دروازهً کابل

سال دوم          شمارهً ٢٤         مارچ 2006