ز خشم بگسلم ای چرخ تاروپود تــــــــــــرا
اگر ز روزن اسطوره چــــــــــــــشم بردارم
ز چشم زخم تو یک کهکشان شقایق سوخت

آیا حریر غزل در تنور ســــــــــــــرخ ستم
شهاب وارگذشتی شــــــــــــــــتابناک و نشد
رسوب اشک شـــــــــــفق بود در ترانهء تو
گشود پنـــــــــــــجره های افق ستارهء صبح
 

به رود خون فــــگنم جامهء کبود ترا
که دیده بر سرمــــردان کلاه خود ترا
خدای کور کند دیدهء حـــــــــسود ترا

چو هیمه سوختی و کس ندید دود ترا
که چــــــــشم آیینه بیند گذار زود ترا
به آب شعله نویســــم مگر سرود ترا
که تا به خـــاک دهد مژدهء ورود ترا