شاید حق دارم

که ازآسمان و زمین

ازستاره وآفتاب

و ازماهتابی که آرمسترانگ

دامنش را لکه دار ساخته است

از طلوع ، از غروب

و از خرناس دموکراسی در این شب تاریک

واز بامدادی که با نام تو پیوند  می خورد

                                                      بیزارم  

بابا !

از خودم بیزارم !

از جغرافیای گفتگو با طالبان

که مرز مناقشه یی اش

به درازای دیورند

انتحار می رویاند

از خودم بیزارم

که بر کلهء کوچک جامعهء مدنی

درمراسم دستاربندان مدرسهء روزگار

دستاری می بندم ، سیاه ، صدمنی

از کرباس بیطرفی سویس  یا جرمنی

وبرحقوق ماهانهء خویش می خندم

که جیب هایم را پر کرده است از نقل اهانت مدنی

من مسلمانم

و از هفت تنظیم جهادی

و ازجنبش طالبان

سند مسلمانی ام را

باهشت رنگ بهشت

مهری کوبیده ام به بزرگی القاعده  در انفجار برجهای دو قلوی جهانی

 ونفرینی می فرستم

 گیسو بریده گانی را که بر آخور تفاله های زرد مائو

همچنان پوز می سایند 

و آی ایس آی

 در جیب ادامهء هستی شان

چنان کفچه ماری

در مقابله با موشخرمایی

                           پندیده است

من مسلمانم

هرچند عیسویان خوشبختر از من اند

که یکشنبه ها شان با صدای ناقوسی

خطی می کشد در میان زمین و آسمان

یک شنبه های من؛ اما

تکرارافسانهء سیزف است

وقتی تیلفونی به صدا در می آید

                                        - ستف متینگ-

یک شنبه های من

 دستمال سیاه ملاحظات دفتری

خورشیدی

با روشنایی تاریک

انفجار

در مرز یخبستهء تسلیم

یک شنبه های من

 انگلیسی پاکستان

فرمان  تبعید پشتو

اعدام فارسی دری

در چشم اندازسبز نلدوان امریکایی

یک شنبه های من

یک شنبه های هیاهو

یک شنبه های رویش گلهای هیچ

در گلدان استالیفی جامعهء مدنی

یک شنبه های من

آه! اگر خدا این روز را کم می داشت...

جدی 1387

قرغه - کابل