تو و من

سـرود عشـق مـرا  نـاله­ی قفـس دانی

دریغ! آنکـه نـباشـم و زان سپس دانی:

مـنـم کـه عشق ترا با تمام جان خواهم

تـویـی کـه مهر مرا زاده­ی هـوس دانی

منم که بعد خدا  می­پرستـمت هـیـهات!

چـرا نـوای مـرا نــاله­ی جــرس دانی؟

منم که شـاد بـه­یـک حرف از زبان توام

ز چی فغـان دلم شـرفـه­ی نفـس دانی؟

من آتشین نفسم. گـفـتی از سـر تمکین

مگر تو منزلتم هـمـچو خار و خس دانی؟

دلم به­غیر تو مـأنـوس هیـچ خـوب نشد

عنایتی! کـه تـو ­این رمـز و راز بس دانی

صفای قلب مرا سجده خواهی­کرد به­عجز

گـر الـتـفـات کـنـد، آ نکه دادرس دانی

به­باغ عشق تو «واصل» به­پخته­گی گشتم

اگـرچی حـاصـل عشـق مرا نه­رس دانی