هما آذر

خواستم تا که عروســـانه بباغ                       جلوه بخشد قد و بالای درخت

خواستم تا چوبهاران گلـــــریز                       باد دایم سرو سیمای درخت

                            . . . . . . .

خواستم غنچه لبخـــــــندی را                         بنشا نم به لب هرکودک

مادر مهر شـــــــــوم دربر او                        شادی روز و شب هرکودک

                            . . . . . . .

خواستم تاکه زچــــــــشم اندوه                        اشک غم بسترم وپاک کنم

گردم اندر گذری فانـــــــوسی                        دا من ظلمت شب چاک کنم

                            . . . . . . .

خواستم واژه شوم شــــعر شوم                      شهر را زمزمه باران سا زم

گل شوم سبزه شـــــوم باغ شوم                     رسم نوروز براه اندا زم

                           . . . . . . .

حسرتا فاجـعه جـاری شد و برد                     بیشه را مزرعه را ایوان را

تبر کینه ز بنــــــــــــیاد شکست                      بازوی یاوری یا ران را

                            . . . . . . .

تندری غرید رگبــــــار تگرگ                       باغ و گلزار و چمن خونین کرد

اشکهایی که فرو ر یخت زدرد                      تا بدا مان یخن خونین کرد

                            . . . . . . . 

سیل خشم ریخت زبیراهه وراه                      قامت سبز درختان را برد

دیو مرگ آمد از کو چه و بام                        وای  معصوم ترینان را خورد

                             . . . . . . .

شب فراز آمد رختـــــــش افگند                      غم درآمد شد همخا نه ما

اشک دلبســــــــته مژگان گردید                      سوگ آمیخت به پیما نه ما

                             . . . . . . .

مادران آیینه شب گشـــــــــــتند                       کودکان آبروی نا داری

عشقها رخت زدلها بســـــــــتند                       دستها قهر شدند از یاری

                           . . . . . . .  

قومی آغـــــــاز گر کوچ بزرگ                     کوچ نا خواسته تحمیلی

کشوری زخـــــــــم ناسور زمین                     ملتی نه که زماتم خیلی