گیــانــــچند کپـــــــــور

از  دوستِ  نا خلف    بِپرهیز    بچیم         حد،  مطلبی  را  باشد   دهلیز   بچیم

چشمش  به جیب و جاه و جلالت باشد         لعنت  به  آن  رفیقِ  رِند  و تیز بچیم

کیسه  به   دُزدان   سِپُردن    خطاست          تملُقگران    را   ستودن    خطاست

حرفِ   سِری  را  به  سُخنچین    مگو         زیراکه  غماذ  را  آزمودن  خطاست

دوستئی      مطلبی     پاینده       نباشد         چون شمعِ خموشیست که تابنده نباشد

دورک مزن و بال و پرِ خویش مجُنبان         منگس  به  دورِ  شهد  پراگنده   نباشد

ما   خادِمِ    آنانکه   شراب  ساخته  اند          ما  را  به  بهشت  راه  برانداخته  اند

نوشیده   می   بهشت   ذیارت    کردند          آنانکه   قِمارِ   زندگی    باخته      اند

زمزم    پُر   از   چشمهء  کوثر  آوردند         دو  جام  می ا ز مُشکِ صنوبر آوردند

جنت    به    ذیارتِ     خداوند    رویم         حوران   شراب  به  کاسهء  زر  آوردند

من   مست   بسته  دم  به مویِ یار شدم          می   خورده   در  گناه  گرفتار   شدم

نوشید ه  می  نشاید،  بخشش  خدا نماید          بر   قبلهء   او   نمازی  صد  بار  شدم

در  مسجد  و  بتخانه  من خمار کرده ام         گویند   که   خمار   بیشما ر   کرده ام

دیدم   خدای   واحد   و شاهد   هزار بار        وقتی ز هوش و عقل من فرار کرده ام

در   بند   زلف    یار    گرفتا ر    شدم         چشمک  به  من  نمود و من خمار شدم

مستم    نمود     کاسهء   آبم   را   ریخت       بوسیدمش   و   خم   به  پای  یا ر شدم

پهلویِ    گوش   یار   گوشواره   نمایان        یا   شب  شپهر  دید  یک  ستارهء  تابان

لرزید   آسمان    ز    انکارِ   عشق   یار       نه  گفته  سرِ  خویش را دوباره مُجنبان

خوش چهره  شد ز درزِ آن  نقاب  پدیدار        یا  ابر  پار ه گشته  و مهتاب رسید یار

مخفی،   کوکبان،  از  سپهر گشتند  یا نه         رُخشند  ه ستارهء    نایاب    دمید  یار

روزیکه   یار   در  حجاب   میدیدم   من        شب زنده  و روزانه  خواب میدیدم من

آرام    شوم    روی    نما   یار    حزینم        جلوهء  تو   راهِ    ثواب    میدیدم  من

یاریکه    به   دام    مرا   گرفتا  ر نموده        تعدأ   به  حقوق   ما    بیشمار    نموده

ای    باد    مشوران    زلفِ    یار    مرا        با  شانه  تنم  زخمی  صد  با  ر نموده

با   ناخُنِ   انگشت   چو  خارید  لبان   را       زد   تیرک  مژگان  و  شمارید ذیان را

ا ز  سود   شکر  رنجِ  زبانش  چه  بگویم       بارانِ   ثنأ   ا ز  ما   بارید   زبان   را

حوران    را    دل    سپردن   خطا    بود       کایشان   را   دل    ربودن   روا    بود

پری   رو،   فرو    عقل ،   را   دل    مده       گراست خوشگل و چون، کودن نما بود

وقت    شفق    و  آفتاب   نیمه   بر  زمین        یا بحر سفید  داغِ  سرخ  بسته این جبین

نه   نه   آب   بحر  عکس  یار  دیده  است       چون  یار  مرا خال  سرخ بود بر جبین

گفتا    برو    مزار    گل   لاله   را   ببین        گفتم  که  خال  سرخ ترا است بر جبین

فالیز  های    دامنهء     کوه    قشنگ    اند       گفتم  که  بر جبین  تو  کشیده  اند چین

خون   غریب   خورد  ولی  نیست  شرابی        قلب  و جگر   درید  ولی نیست کبابی

او  تارِ  ذماغ  را به  زبان   ضرب  میدهد        نوحه  زهم  کشید  ولی  نیست   رُبابی

میدانی   بید  را  چرا  سر  به  زمین  است         زیر اکه شاخ پر ثمری نیز چنین است

گر   با    خِردی،    پند    ازینان     بیاموز        شایستگیی  مرد  حلیم  نیز همین  است

همآهـــنگی

لازم  به  هدف،  کوششِ  سازندهء  باید        چون  سود  ز اعمالِ  پراگنده   نیاید

نایل  شویم  و  مشعلِ   تابنده  فروزیم         در خیلِ ما، چو چند شمع زنده درآید

بر عارضِ عاروس نِشانید خط و خال        واضعست که مهتابِ  درخشنده نماید

هم رزم چه در گوشهء  خِلوت نشستهئ         سیلابِ  زمان  فهمِ  ترا  چنده  رُباید

تو  باخِردی  دست  با  جمع  یکی  کُن        چون عاقلی را کوششِ  پاشنده  نشاید

سارنگِ  زبانت  را آهنگِ  زمانه  کُن        باشد  یکی  به  تونِ تو سازِنده سراید

سُر  تارِ  رُبابت  را با بربطِ  مردم کن        مردم  به  تماشا  همه  رقصنده برآید

روشن  چون آفتابی،  در آسمانِ ما شو        بر مقدمِ   تو  کوکبِ  فرخُنده   گراید

 04.07.08