سید رضا محمدی

بر آستانه مرا
طلوع كردي و خنديدي
مگر بهانه بجويم زِ چارسو با تو
م‍َنَت نگاه نكردم،
زِ شرم بود؟
نه!
از ترس بود؟
نه!
گرفته بود مرا بغض در گلو با تو
تو نورِ محضي، هم آفتاب، هم آتش م‍َنَت،
گياهي نو دل‌گرفته، نو دلكش
توانِ دم زدنم نيست روبه‌رو با تو
 ...