رنج ودردی که خونریزی انسان ها بار میاورد، شاید برای همهء آدم های مطلع ویا حتا شاهد صحنه ، احساس یکسان را باخود نداشته باشد . زیرا انسان های هستند که با ریختن خون همنوع خویش، احساس پیروزی وآرامش میکنند. مخصوصاً که آن همنوع از جنس سیاسی مخالف باشد. کشتن ویا شنیدن خبرکشتن وریختن خون او را با خوشی تلقی میکنئد.
 

کسانی هستند که متأثر می شوند. دیده شده است که چنین انسان ها، راه خونریزی مخالفین خود را نیز تقبیح کرده اند. این موضوع برای مردم وطن ما بسیار مهم است. در آنجا خون کم نه ریخته است. خونریزی دوامدار برای تعدادی از مردم احساس نفرت را به وجود آورده است. درمقابل خونریزی، تبادل نظر ودیالوگ را مطرح میکنند . توجه به اتخاذ راه دیالوگ در واقع توجه یافتن به اهمیت فرهنگ گفت وشنود وانصراف از زبان تفنگ است.آنچه که از سطح بشری متعالیتر نمایندگی میکند.
 

در حالی که برای افغانستان برای فاصله گیری از خونریزی دعا می کنیم، خبرهای مدهش انسان را آرام نمی گذارد.
 

از جملهء خبرهای همه روزه، خبری هم خونریزی وقتل یک زن وطفل خورد سال او بود که از طرف طالبان در کنر به وقوع پیوسته است.
 

آن قتل را نمی توان محکوم نکرد. زنی را با طفل معصوم اش کشته اند که خبرهایی را به دشمنان طالبان سپرده است . یکی از خصوصیت های این اقدامات ، عجله وشتابی است که قدرت داران بی رحم (مخصوصاً که شب ها در تاریکی قدرت دارند) به کارمی برند. می شنوند که کسی با ایشان مخالفت دارد ویا خویشاوند مخالف آنه ها است. پس همین خبر کافی است که آن انسان را بکشند.
 

مگر دشمنان طالب ها از حال طالبان خبر ندارند ؟ مگر خود طالب ها احوال دشمن را از طرف دوستان خود دریافت نمی دارند؟

متأسفانه این تنها موردی نیست که طالب ها چنین کرده اند اضافه شود که این تنها طالب ها هم نیستند که دست به اعمال شتابزده میزنند، در افغانستان گرفتن تصمیم ودادن امر بکش وخون بریز را بسیاری ها انجام داده اند.
 

بهترین راه برای مقابله با این اعمال دلخراش این است که همه کسانی که طرفدار خونریزی نیستند ، چنین رویداد ها را محکوم کنند. خون ریزی و نداشتن رحم وبی مسؤلیتی بس است.