بهار سعید

مادر کرانه ی غزل بی کرانه تو                               

پایان مهر در گذر جاودانه تو                                  

در هر قدم ز کوچه ی آغاز تا ابد                               

عاشق ترین مسافر از خود روانه تو                            

هر جا ز خود گذشته و من را گزیده ای                        

بی باک و بیم و بی سبب و بی بهانه تو                        

هر چه میان درد ومن و رنج بگزرد                           

خود را چه ساده کرده فدا در میانه تو                          

قربان نمیشوم دل سودایی ترا                                  

زیرا در اضطراب شوی زین گمانه تو                       

در آسمان عشق بهرجا که پر زدم                             

آبی ترین عطوفت بی أسمانه تو                               

سوی تو هر کجا که روم بال میکشم                          

بر مرغک پناه دلم آشیانه تو