کابل ناتهـ، علیم ثاقب، دو سروده ی تازه

کابل ناتهـ، Kabulnath





عبدالعلیم ثاقب

جوانهء عشق


ای سروش عالم مهر که به آن دست های لطافت جوانهء عشق را به شاخه های صبر تنم به خوشه های سبز دلم پیوند کرده ای ! پس از شکستن گلدانهای مرمر دیدار مسیر سردی بدرود را جستجو کردم مگر هوای داغ حوادث نگاه گرمم بست حالا درین اقامت سبز و بهار بی تو سیاه در آسمان خاطره ام درخشانتر از هر ستارهء جلوه میکنی اکنون نهال پرگلم اما به شاهراه یاد تو ام اگر به شهپر رویا گذر کنی گاهی ببین به شاخه های صبر تنم به خوشه های سبز دلم 2 حمل 1379 پنجشیر شبنم اشک دگر امید من خسته از بـــــهار گذشت دگر زمانهء سنگین انتـــــظار گذشت به انهدام همه لانهء پرســـــــــــتو ها قوای دود ز هامون شاخـــسار گذشت بساستارهءعمری که بی حضور سـحر ز رنگ تیرهء این شام داغدار گــذشت مبین به سوی علـم ها در اهتزاز غمین دمی که لشکر باد از سر مزار گذشت زهرکرانه صدای حزین و بانگ رحیل گهی به شام سیاه و گهی نهار گذشــــت زبرگ غنچهء چشمان هزار شبنم اشک ز قلب خاطره ها تیر روزگار گذشـــت حوت 1379 پنجشیر