کابل ناتهـ، همایون مجید، دو سرده ی تازه

کابل ناتهـ، Kabulnath





همایون « مجید »

دو سروده ی تازه



برکهٴ شبنم شاید که سرنوشت ٬ شاید که روزگار ٬ نمیخواست ما به هم یکجا شویم ودیربمانیم کنار هم . ٭ ٭ ٭ شاید که سرنوشت ! این سِفله روزگار ٬ نمیخواست آنکه ما : باهم نفس کشیم ٬ بروییم وپر کشیم ٬ چونان هزار عاشق دلداده در جهان فریاد عاشقانه و مستانه سر کشیم . ٭ ٭ ٭ هردو به نوبهار ! همچون بهار درهمه جا پهن و رنگ رنگ سبز وشگفته چهره وسرشاروشوخ وشنگ خود را به بال شوخ نسیمی رها کنیم در برکه های روشن شبنـم شنا کنیم ازهر زلا ل چشمه ٬ لب تشنه ترکنیم مستانه پرکشیم وبه هر جا سفر کنیم ٭ ٭ ٭ هردو به نوبهار ٬ هر دو بهار هم پیچان وعاشقانه شب اندر کنارهم چون عِشقه های شوخ وهوسبازتاسحر آهسته وخموش ٬ بپیچیم دور هم هردو بدورعشق چوبرشاخ نسترن پیچیم پُرزگل وَز پایگاه عرش محبت گذر کنیم درسجده گاه ومعبد شبهای عاشقان گلبوسه فرش راهِ قبول خطر کنیم وز آن دریچه چشمکی بر آسمان زنیم زین روی ورَیب مسخره صرف نظرکنیم دست دعا بریم برآفاق کاینات خواهد اگرخدای ٬ جهان رادگر کنیم تاچند سیل اشک بَرَد گور آرزو ؟ دامان دل به خون زغم عشق ترکنیم ؟ یارب ! دلی زمهرومحبت تهی مکن خالی زشور عشق روان ِ رهی مکن ! 06.10.07 آلمان بهار آیینه زکوچهٔ زلف یار، بوی بهارم رســید زعطر آغوش او گل به کنارم رسید غنچهٔ جانم شگفت ، ازنفس تازه اش گلشن دل شد جوان، بخت بکارم رسید بروی چون ماهتاب یا ورق سیم ناب حریر زلف سیه در شــبِ تارم رسید آیینه ها شد بهار ، پنجره ها گل نثار ساقی سیمین عذار بهر قرارم رسید رفت زگیتی خزان ، به جلوه آمد بهار به پای گلهای باغ ، گاهِ نثارم رسید وصلش اگرآتش است آمدنش بس خوش است شدغم وهجران گذشت بوس وکنارم رسید 05.03.08