سخن کابل ناتهـ

   رسم وعادت بوده است که به تقریبِ سالروز ومناسبتی، آمادگی برای گفتن ونوشتن گرفته شود. وپس از آن یا آن روز فراموش شده ویا اینکه کمتر سخنی از آن گفته شده است. هشتم مارچ یا روز بین المللی زن از آن روزها است. اما با نگاه به سلب حقوق زنان در جهان و با نگاه به شیوه های نامطلوب که از او حتا بعنوان ابزار تبلیغاتی سرمایه اندوزی ها کار گرفته می شود وبا نگاه به وضعیت بسیار رقت بار زندگی زن در جوامع عقب نگهداشته شده ،از جمله در وطن عزیز ما افغانستان، تصور می شود که به گفتن درد ها ونشان دادن اوضاع سخت و دشوار زندگی زن یک روز و چند روز و صد مقاله وهزار مقاله نوشتن در باره آن هم بسنده نیست. زیرا تمام دشواری های را که در وطن ما اکثریت مردم بر شانه دارند، زن آن را بیستر می بیند.

مرد معیوبی که دست ویا پای خود را در اثر انفجارماین ویا راکت و بماردمان قوای هوایی از دست داده است، زن کم ویا بیش باید جای خالی توان او را پرکند. محدودیت های دیگری که از نظر نبودن امنیت او را تهدید کرده است، همین طور ده ها مشکل دیگر که برای جلوگیری از درازی سخن نمیاوریم، همه وهمه حکم میکنند که هر روز در باره حال زار ومعصومیت او نوشت وگفت.

اما این را نیز علاوه نماییم که تنها گفتن ونوشتن هم کفایت نمی کند. باید راه وچاره یی را نشان داد که مشکلات زنان را از میان بردارد.

از بین ده ها مشکل،  یکی هم مرگ بسیار پیش از وقت زنان است. همین حدود دوسال پیش بود(هشتم دسامبر ٢٠٠۵) که رادیوی " بی بی سی " مطلبی را بصورت پایان نشرکرد:

« بر اساس آمار اعلام شده درهربیست وهفت دقیقه یک زن افغان در اثر بیماری های مربوط به بارداری جان میدهد و اکثر این قربانیان کسانی هستند که در سنین پیش از ١٨ سالگی وادار به ازدواج شده اند .»

اینک با گذشت بیشتر از دوسال ( بی بی سی .سوم مارچ ٢٠٠٨)، بار دیگر، رامش پینوکا ، مسئول صندوق وجهی بین المللی سازمان ملل متحد برای جمعیت در افغانستان گزارشی را منتشر میکند که به شرح پایان است :

« از هر صد هزار مادر درین کشور یک هزار وششصد نفر از آنان هنگام وضع حمل جان شان را از دست میدهند. یعنی ٢٤٠٠٠ مادر دریک سال .»

بنابرین معقول آن است که در پهلوی این گفتن و نوشتن و آمار دلخراش دادن که واقعیت دارند ، طرح های ناکافی وسر سری تغییر کنند. در جای صحبت ها از زن وآزادی او که جنبه های نمایشی واغوا گرانه دارد، به مشکلات اجتماعی واقتصادی وصحی شان توجه شود. تربیه وآموزش نیروی کار وکمک کننده، تأسیس شفاخانه ها بیشتر طرف توجه باشند. سؤ استفاده های که از منابع مالی صورت گرفته افشأ شوند.

در یک جمله موضوع مشکلات زنان در افغانستان نه گاهگاهی بلکه همه روزه مطرح گردد و دنبال شود . زیر انیاز درد ها ورنج های که زن در افغانستان دارد ، مطالبه میکند که هر روز را برایش اختصاص دهیم.