داکتر اکرم عثمان

افغانستان اسارتگاه بزرگ جنس زن در جهان

زن در افغانستان سرگذشت و سرنوشت غم انگیزی دارد. او در این سرزمین و در بسیاری از بلاد مشابه و مماثل، به اغماض انسان شمرده می شود ورنه در عمل و نظر او را موجودی آدم نما به حساب می آورند، کسی که بنا به ضرورت اقتصادی و معاشی در خانواده و جامعه پذیرفته شده است، در غیر آن هیچکس و هیچ چیزی نیست. در روستاها و بادیه ها جنس زن را همردیف با دام و دد میدانند و در شهر ها و مجامع بالنسبه نیمه مدنی او را در قیاس با مرد، نیم یک آدم کامل تلقی می کنند. یعنی چهار تا زن مساوی به دو تا مرد میشود و در دعاوی حقوقی و تقسیم ارث نیز همین پیشآمد تبعیض آمیز با او صورت می گیرد. و تلخ ترین، مضحک ترین و طنزآمیز ترین شیوهء برخورد با زنها اینکه در آئین نامه ها و متون رسمی، زن با مرد « برابر حقوق » شمرده شده است لیکن در عمل زن کماکان « بُز !» « کوچ!» « مال التجاره!» و « شی مورد مبادله!» به شمار میرود.

روزنامهء شرق آورده است در افغانستان یک دختر ١٦ ساله از شوهر ٨۵ ساله اش که در ٩ سالگی عقدش کرده بود، فرار میکند. او را دستگیر میکنند و به دو سال و نیم زندان محکوم می شود. چندی پیش مردی در افغانستان به متهم به قتل شد، خانواده او متعهد شدند به جای پرداخت دیه، دو دختر ٨ ساله و ١۵ ساله را به عقد مردانی از خانواده مقتول در آوردند. هم اکنون هر بیست دقیقه یک بار، یک زن افغان هنگام وضع حمل جان خود را از دست میدهد. نتایج تحقیقات سازمان ملل متحد در سال 2002 نشان داد که آمار مرگ و میر مادران در بدخشان بالاترین رقم مرگ و میر در دنیا بوده است.

در شهر بزرگ هرات، زنانی  که با مرد غریبه دیده شوند دستگیر می شوند و مورد آزمایش اجباری باکره بودن قرار میگیرند. به نقل از « دیده بان حقوق بشر» به طور متوسط روزانه ده بار تست بکارت در این شهر انجام می شوند! این ارقام و اعداد پرده از روی فجایعی بر می گیرد که در کشور ما جریان دارد و مجامع جهانی را تکان داده است.

به گواهی تاریخ دخترانی که به عنوان « خون بها!» به خانوادهء مقتول هبه میشوند وضعی به مراتب بدتر از یک برده میداشته باشند. از سویی او را به چشم خصم خونی می نگرند و سیمایش را یادآور خاطرات مقتولی میدانند که به حق یا ناحق کشته شده است وهمین شکل تداعی، انگیزه ای برای اعمال تشدد وحشیانه بر او می باشد.

اگر حقیقت را در پردهء لفاظی های متداول نپوشانیم « روز هشتم مارچ» که بنام روز اعادهء حقوق زن در جهان نامگذاری شده است اصلا به قد و قامت جامعهء ما نمی خواند و تا گسستن زنجیر های عبودیت و اسارت زنها در افغانستان زمان زیادی باقیست.

به پنداشت این قلم  تا پایهء اعتقادی تبعیض علیه جنس زن دگرگون نشود اقدامات سطحی و روبنایی گره از مشکل زنهای افغانستان بازنخواهد کرد.

     سرشک از زخم پا کردن چه حاصل    علاجی بکن کز دلم خون نیاید.