آرش آذیش

از مهتاب با خیزی بلند

به اورانوس پریدن

و با پُفى

فانوس خورشید را گل کردن

شعبده ایست

برای سرگرمیِ سيارك های جوان

با پنبه های ابر

چتری بباف و رها شو

در بی نهایتی آبی

درکشیدن ستاره ها را

در نخ نازکِ فانتزى

مى گذاریم به پس از معاشقه ای وحشی

بیم و امید را

مچاله کن

دور بیانداز

بغل ام گوشه ای تهی

برای آغوش کهکشانی ات دارد


آرش آذیش