اقبال رهبر توخی

بدان شدم که تو تنها شوی و من تنها

به وقت مرگ نباشد کسی به بالینم

به کهسار وطن جان سپارد این دل من

که کس نبوده چو میهن نگار شیرینم !

خیال گرمیی اغوش دشت لیلی زمن

گل و بهار و چمنزار جاودانه ز تو

گزند مار و ره ی خار زار و کوه خواهم

نسیم بحر ‌و هوای خوش شبانه ز تو

مرا امید همین است تا روم به دیار

به چشم خویش به بینم صفا وصلح و بهار

به کوچه ها بسرایم سرود هستی نو

به مژه از کف بیچارگان کشم غم خار

تمام هستی و بودم ز تو و دل از من

نمی دهم به جهان خاک و گرد شهر خودم

دل شکسته برم تا دوباره وصله شود

به دست پتره گر دوره گرد شهر خودم !

از کتاب «گلهای زیر باران»
چاپ کلفورنیا- امریکا - دور از وطن
خزان ۱۳۸۹ هجری