آرش آذیش

کبود


رنگِ نشسته بر این برگ

تنها کبودِ

کهنه ی زخمی ست

از آغاز تا به انجام

روایت سالی

مذموم

منحوس

تباه، تیره ، یک سر کابوس

رو راست

بی استعاره ای

بجای هیچکسی نه

از خود نوشته ام

خود را نوشته ام

و از همین لحظه

همین جای

همین دور و بر

دور از حوالی لبخندی

حتا دروغ، ساختگی، یخ بسته

حاشا نمی کنم

درد است روی صفحه که می لولد

در رگ رگم
و
در دشتِ خشکِ هوش و حواسم

طغرای چندش آور این آفت

بر برگِ یاد هایم

قابل رویت نیست

بیا و تماشا کن

امضای فیشنیِ تازیانه را

بر شانه های شعرم