شهزاده‌هایش را می‌جوید
و نو عروسان در دل سیلاب‌ها
خواب‌های شیرین‌شان ‌را

تاکستان‌ها
سرخ می‌نویسند
دوریِ کودکانِ سرشوخ را

روح و تن و وطنم درد می‌کشد
و من سایه‌ی ابر لرزان را
بر سینه‌ی غربت
می‌گریم.

صنم عنبرین