کاش می‌شد که رفیق سفرت می‌بودم
مگر آن چادر جالی سرت می‌بودم

این مهم نیست که آدم شدنم می‌میرد
خار می بودم و بر دور و برت می‌بودم

می نوشتم به تو رمان بلندت بانو
عاشق سوژه ی لبهای ترت می‌بودم

می کشیدم ترا از کابل نفرین شده ات
سهم پرواز تو و بال و پرت می‌بودم

می نشستیم اگر باز به گور پدرت
عاشق جانی و جان و جگرت می‌بودم

باز می شد به تو فریاد زنم (I love you)
باز اگر پهلوی بابای کرت میبودم

***
میرمحمود بکتاش