امرالله منیب 

کسی مرا ببرد در کنار تو بِنَشاند
دق‌م؛ وَ یا ببرد پایِ یک سبو بنشاند

درخت بی بر و برگم که رو به‌مرگ نهاده
یکی ز ریشه درآورده پیش جو بنشاند

تمام روز به‌آیینه خیره می‌شوی ای کاش
که چشم های مرا برده روی او بنشاند

تو ماه می‌شوی و آسمان من همه ابری
بگو به پرتوت این بغض را فرو بنشاند

صدای خسته‌ام از لب نمی‌رسد به‌رهایی
یکی بیاید و نایِی درین گلو بنشاند

تو جنگ‌جویِی و من تابِ جنگ با تو ندارم
ترا بیارد و در میز گفت‌گو بنشاند

امرالله منیب