شگوفه باختری

من از بهار پُر از تازيانه مى ترسم
‎از آن تبر که گرفته بهانه مى ترسم

‎قفس به بال پرستو دخیل غم بسته است
‎چه خالى است وطن از ترانه، مى ترسم

‎شبيه كوه غمى هست در دل صحرا
‎برای هر گلِ کرده جوانه می ترسم

‎برید قیچی تزویر موی شادی را
‎برای زلف فتاده به شانه مى ترسم

‎بيا ببر تو مرا از کنار وحشت و درد
‎ببين من از در و ديوار خانه مى ترسم

‎شكسته پاى اميد بهار ميهن ما
‎ز عشق هیچ نمانده نشانه، مى ترسم

‎برای هدیه به من ماه و نور بردارید
‎من از سکوت سیاهِ شبانه میترسم

‎شگوفه باختری