وقتی با نزار قبانی
در عالم خیال
حرف می زدم
شعری از باغستان شعر خود را
به من هدیه داد
او
برای سرودن شعرش
در میان وا ژه های پر کشش
پرسه می زد
می خواست
زیبا ترین هارا بچیند
تا زینت بخشی
پندار زیبا جویی او را
تجسم بخشد
او بازیبایی می زیست
چونکه زیبایی را
جانمایه ی عشق می دانست
