آمنه حق‌پرست سلطانی

صدای من نباش حمایت ام کن تا صدایم باشم
ماجرای جنگ تبدیل به ماجرای جنایی جنگ،
هر کجا در بند و زنجیر و قتل است،اما ماجرای جنگ ۲۰۲۱ در افغانستان به ماجرای جنایی برای زنان تبدیل شده است، و طالبان از هر نوع سیاست برای سرکوب زنان و محو زنان از صحنه اجتماع و سیاست و فرهنگ و هنر کردند،و نتوانستند زنان را نابود و خاموش سازند، اما ما زنان جوانه میزدیم در دل جنگ و تفنگ در شرایط دشوار که تصورش برای افراد و جامعه که جنگ و ظلم را تجربه نکرده است اندکی سخت است ؟ از بلخ تا کابل و پنچشیر و هرات تا بامیان و انداراب و کندز و پکتیا و تا آخرین نقطه مرزی افغانستان، ما زنان با حرکت صدا و قلم و شعار و حضور خویش مخالفت خود را با گروه طالبان و حاکمیت اشتباه شان همواره نمایان می کردیم، اما ما زنان از اطراف مان از هموطنان مان میترسیدیم، و می دانستنیم با این حرکت هایمان علیه ظالم و ظلم طوفانی برپا خواهد خواست، ادامه این وحشت را که طعمش از زهر تلخ تر است،و خواندنش اندوهگین، نوعیت سرکوب ها علیه ما زنان شکنجه لت و کوب قتل و در بند کشیدن ها شد، ما بی آنکه حجم این اتفاق بد را نمیدانستنیم اما نتیجه مبارزات را با هزاران ترس اما امید عظمیی به خوبی درک می‌کردیم، دگر مایان به هیچ سمت و سوی خادم و خایین اعتماد نداشتیم،جزحنجره ها و سخن های خودمان برای آزادی،حق عدالت کار نان، بسیاری از هموطنان مان که از عمیق این ظلمت هاشانه خالی می‌کردند برچسب خارج رفتن بر ما زنان میزدند و این تلخ تر از هر شکنجه طالب بود، اما جز تفکرات اشتباه پیامی دگری نداشت، اما زنان متوقف نشدیم ادامه دادیم، قربانی، لت و کوب،توهین و تحقیر و کشته شدیم،اما ما کم نآوردیم، برای رسیدن به حق آزادی برای اینکه خودمان باشیم انتخاب کنیم چی بپوشیم و چگونه زندگی کنیم،برای اینکه به مکتب برویم ادامه دادیم، برای دیدین ختم ظلم و ظلمت، برای دیدین یک وطن آباد و آزاد، اما آه صحنه ای رسید، که ما زنان را ممنوع صدا، ممنوع تصویر، ممنوع چهره، ممنوع حضور، نمودند .

دگر ما را به کار و دانشگاه و جامعه راه ندادند، ما را متعلق به چادری، خانه و آشپز خانه ساختند، اما ما جوانه میزنیم و جنگ ظلمت ها تمام خواهد شد،من پایان تاریکی و ظلمت را با تمام حس زنانه ام باور دارم، فقط ما را تنها نگذارید زنِ افغانستان را تنها نگذارید.