نصیرمهرین

گاهی انسانها، پیرامون یک موضوع سخنی می گویند و موقفی می گیرند که کم و یا زیاد، بر دل تعدادی از انسانها و بر لب برخی رسانه ها می نشیند. گفته هایش او را در محراق توجه قرار میدهد. از ویژه گی های شخصیت های طرف نظر، این است که آن سخن و موقف از پیشۀ اصلی او برنخاسته است. با زبان دیگر، آنها سیاستمدار نیستند، ورزشکار ویا هنر مند فلم می باشند.

محمد علی کلی، مشت زن تازه به شهرت رسیده بود که از رفتن به ارتش امریکا و سرکوب ویتکانک ها در جنگ ویتنام امتناع ورزید. از میزان بیشترجوانان سیاه پوست که از امریکا به جبهۀ جنگ ویتنام فرستاده می شدند؛ پرده برداشت و با وضاحت گفت که ویتنامی ها به او آسیبی نرسانیده اند. با آن سخنان و موضعگیری جسارت آمیز به بـُـعد محبوبیت او افزوده شد و سخنانش تاریخی.

در تاریخ 25 سپتمبر سال جاری اتفاق دیگری در«مجمع عمومی مؤسسۀ ملل متحد" رویداد. بانو مریل استریپ، از هنرمندان بلند نام هالیودی، «درمجمع عمومی سازمان ملل متحد روی صحنه رفت تا توجه را به وضعیت اسفناک زنان افغانستان جلب کند... او گفت:«امروز در کابل یک گربۀ ماده، آزادی بیشتری نسبت به یک زن دارد. یک گربه ممکن است روی خم جلوی خود بنشیند و خورشید را روی صورتش احساس کند، ممکن است یک سنجاب را در پارک تعقیب کند. سنجاب امروز در افغانستان حقوق بیشتری نسبت به یک دختر دارد. زیرا پارک های عمومی از سوی طالبان به روی زنان و دختران بسته شده است. یک پرنده ممکن است در کابل آواز بخواند، اما یک دختر ممکن است در انظار عمومی آواز نخواند...»(*)
سخنان او دلگزین کسانی شد که جفاورزی و ستم های طالبان را در حق اکثریت عظیم مردم افغانستان میدانند و اپارتاید جنسیتی و ننگین در حق زنان را محکوم می کنند. پیداست که بانو مریل استریپ از اوضاع درد انگیز و تبعیض آشکار طالبان در حق زنان اطلاع دارد. هنگامی که برداشتش را مطرح کرد و چهرۀ زشت تبعیض الود طالبان را تصویر نمود، گمانی بر جای نتواند بماند که او نشان داد هنرمندی است که در پهلوی کار هنری – فلمی، به زنان زیر ستم هار و وحشیانه می نگرد و بی تفاوت نیست. در واقع او مسؤولیتی را درک و وظیفه اش را انجام داد.
اتخاذ چنین موقف از حنجرۀ "مجمع عمومی سازمان ملل"، دستاوردی است در حوزۀ افشا گری چهرۀ اپارتاید جنسیتی طالبان. همچنان که مدال خجالت زده گی و خاموشی وجدان آزار بر سینۀ آنانی می آویزد که در "ملل متحد" و خارج از آن بر لبان خود مُهر سکوت نهاده اند.

شایان یادآوری است که فعالیت های عدالت محور و مخالف با تبعیض ها در افغانستان، به همچو موضعگیری ها نیاز دارد. اما نباید غافل شد ونباید فراموش کرد که اگر کلیت فعالیت ها بر روی جلب شخصیت ها و منابع جهانی تمرکز بیابد، اشتباه بزرگ و زحمتی فاقد دستاورد لازم است. این گونه دستاورد ها زمانی با دورنمای شایسته به سامان می نشینند که قوت و نیروی تأثیرگزار، بهره گیرندۀ چنین زمینه های مساعد باشد. این مامول را میتوان از مهم ترین نیاز ها در نظر داشت. همکاری و اتحاد مبارزاتی، روی آن نکات مشترک که همه اجزای مخالف اپارتاید جنسیتی دارند، این راه را هموار می کند. کاهش مراکز متعدد مبارزاتی در حوزۀ مخالفت با اپارتاید جنسیتی و کارمتمرکز- متحدانه، چشم انداز گسترده تری را همراه دارد. در همین راستا است که لابی های مکار و حیله گر بیشتر تجرید می شوند و حرکت فعال- متحدانۀ دختران و زنان میهن ظرفیت یک جنبش مهم را می گیرد. وقتی جنبش ضد اپارتاید جنسیتی افغانستان، به سایر ابعاد ارتجاعی و سیاهکارانۀ طالبان وهمفکرانش نیز توجه نماید، نیاز های بیشتر رفع و آرزومندی برای تکمیل همدیگر شدن تحقق می یابد. آنگاه است که تبسم رضایت بخش بر لبان بانو مریل استریپ و صدها تن دیگر نیز جای خواهد گرفت و با علاقمندی بیشتر در کنار فعالان عزیز میهن ما ایستاده خواهند شد.
*
(*) تارنمای هندوستان تایمز 25 سپتمبر2024. به زبان انگلیسی

 www.hindustantimes.com