پوهاند دکتر قیوم قویم

من از فرط مصیبت جسم آتشناک را مانـم
وجودم بر زمین غلتید مشـتی خاک را مانم

جهیدن های همت تا فرازین پله ها بـر شـد
تو گویی در حقیقت پهنه ی افلاک را مانـم

توان فهم هستی بی گمان از آن من باشــــد
برای کسب دانش ذروه ی ادراک را ما نـــم

هجوم نشه می خیزد زهر تار وجـــود مــــن
به باغ زنده گی گویی درخت تاک را مـــانم

فضـای دهـــــر را پر کرد آوای غـــم آلــــودم
به کــوه و دره و وادی یکی پژ واک را مــانم

زجولان نفـــس هایم صـدای غصـه بالا شـــد
نشـا ن تلـــــخی دردم همی تـــریاک را مــانم

قیوم قویم