اسد بدیع  

کمتر عاشقی را در میان عاشقان هنر و ادبیات می‌شناسم که شجاعت، وسعت نظر و سلیقه فریده انوری را داشته باشد.

سال۱۳۵۷خورشیدی بود که به حیث ممثل در شعبه هنر و ادبیات رادیو تلویزیون، شامل کار و با فریده انوری آشنا شدم. او در آن زمان مدیر هنر و ادبیات رادیو و تلویزیون بود. روزی که به حیث ممثل امتحان دادم، بعد از اجرای نقشم آفرین گفت و همان آفرین گفتن او بود که مسیر زندگی‌ام به سوی هنر را روشن ساخت.

با گذشت سال‌ها دانستم که فریده انوری یک زن استثنایی است. شناختش از هنر و سلیقه بلند در انتخاب آثار هنری و شاهکارهای ادبیات جهان، تمثیلی ساختن این آثار، سطح هنری - ادبی رادیو تلویزیون را به اوج چشمگیری رسانید.

فریده انوری در زمان کارش در رادیو افغانستان وقت، در آفرینش برنامه‌های تازه، تشنگی عجیبی داشت و از ارائه بی‌روح، بی‌زار بود. من نقش بازی کردنش در داستان «ژاندارک» را به خاطر دارم. هیبت صدا و توانایی او در اجرای نقش، چنان عظمت داشت که گویی همان ژاندارک بزرگ است و تنها به آزادی باور دارد. فریده انوری در کارگردانی آثار بزرگ ادبی جهان، که در رادیو تمثیل می‌شد در برنامه (هزار و یکشب از شاهکارهای ادبیات جهان) استعداد خیره کنندۀ داشت.

برنامه‌های اداره هنر و ادبیات را که فریده انوری ایجاد کرد و زیر نظر وی تهیه می‌شدند، برنامه‌های ناب رادیو افغانستان بودند که برای همیشه خواهند ماند.

این بانوی زیبایی‌شناس، سلیقه خاص در کشف و انتخاب چهره‌های تازه داشت و همیشه یک گروه تازه نفس، با طرح‌های تازه و همه از طبقه روشنفکر، در اطرافش جمع بودند.

سال‌های سال است که این بانوی استثنایی را دوباره ندیده‌ام، ولی عاشقانه زیستنش را به خاطر دارم. امید سال‌های سال بدرخشد و این صدا که خود شعر ناتکرار است، در کوچه‌های شهرم همیشه طنین اندازد. (فقط صداست که می‌ماند)