آرش آذیش 

از من نخواه اندوهانم را
سره و نا سره کنم
از ذوبِ مفرغِ غصه های عتیقه ام
هیچ ثمری متصور نیست

درد های بسیار کهنه تر را
با آلیاژی از ؛
سوگ ، دو دلی ، بی باوری
از حفاریِ جان و تن
بیرون کشیده ام

سر بر دیوار کوبیدن
برای دریغ درود و لبخند
برای دوستی که
بهایی بلند داشت/دارد
دادگاهی کردنِ
خودِ لجوج ام که‌
می رفت کژمنش تر
از آنی که بود بشود
که نمی خواست آدم باشد

باور کنید یاران !
راه هموار یا ناهموار
آهنگ رفتن
عشقِ رسیدن همواره بود
زورم بخود آزاری هایم نرسید

از خودم دور بودم
و هنوز هم بدشواری
برای خودم قابل رویت ام
چنانی که با خویشتن خویش
با زبانی منسوخ سخن می گویم

ناله ها را حواله کنم
به تاق انفعالِ کری ولالی
ببینم چه می شود ؟

آذیش