میترا وصال

‎قلم در لابه لای انگشتانم
‎سبز میشود
‎رقصان، رقصان در محل تلاوت واژه ها
‎پرسه میزند
‎حسی عجیبی ست!
‎تنم در خویش می پیچد
‎سکوتم آفتابی ست پر از هستی
‎درونم بهاری ست
‎ که چهار فصلش پر از شگوفه
‎احساسم تلنبار هیزم های است که
‎در آتشگاه دلم
‎با ناقوس عشق شعله میزند
‎در افق های دور دست
‎خنده هایم کودکی ست
‎در دور های دور
‎جهانم فریاد میشود
‎قهقهه میزند
‎به شمارش معکوس زندگی
‎آغازی ست برای دوباره
‎ایستادن
‎دوباره مقاومت
‎دوباره جستن
‎تا انتهای رسیدن
زن ، زندگی ، آزادی .

‎میترا وصال