دکتر محمد آصف سهیل

زسوز دل ،عزیزجان ! نویسم
نویسم نامه ای سوزان نویسم

نویسم تا نماند اشک چشمم
هر آنچه دل بگوید ،آن نویسم

وطن آواره ام ، تنها و بیمار
به روز مشکلم ، آسان نویسم

پریشانم ،پر یشان مینگارم
به آه وناله وگریان نویسم

جهان داران جهان ویران نمودند
زبیداد جهانگیران نویسم

فغان سازم ز سوز مردم خود
پریشان روزیی (افغان) نویسم

به میخانه شدم عهدم شکستم
چه از پیمانه وپیمان نویسم ؟

زلیخا! یوسفم را بردی آخر
چو یعقوب! که از کنعان نویسم

خداوندا ! ببینم ، یا نبینم
وداع آخرین ، یاران نویسم

چو آزادی نباشد ، زندگی نیست
اسارت ،ذلت انسان نویسم

جهاد ما به استعمارو کفر است
به عالم ( مردی افغان ) نویسم

شده آباده ها ، ویرانه یاران !
خرابی هایی آن سامان نویسم

سهیل از پا فتم ، غمخوار من کو
غم هجران ، غم دوران نویسم


اسلام آباد / پاکستان دسامبر 1983