صنم عنبرین

مرا نه برف زمستان، بهار می‌بلعد
بدون عشق مرا روزگار می‌بلعد

نه خواب دارم و نی لحظه‌یی قرار ای وای
مرا چنین غم دوری یار می‌بلعد

مرا ز دانه‌ی یک عشق آفتاب بکار
که روزهای مرا شام تار می‌بلعد

مدام قسمت من بود پشت در بودن
نیامدی و مرا انتظار می‌بلعد

مرا بدون تو در ایستگاه تنهایی
غریبی و چمدان و قطار می‌بلعد

به اوج می‌رسم، اما، شبیه اعدامی
گلوی سبز مرا، بی تو، دار می‌بلعد

ز ریشه‌ های خودم دورم و فرارم نیست
مرا نه واژه‌ی غربت، دیار می‌بلعد

صنم عنبرين