دکتر فروغ کریمی 

 تو،

در درياچه بودنت،

سنگينی؛

 بر شانه های باورم:

          اين بی رمق،  

                   اين بی حال،

                    اين خو کرده به محال.

بگذار سراب بنامم ترا.

...

آه!

شانه ی باورم خالی،

 و باور

می گنجد اينک در باور