فرخنده شعله

پرم از غصه تا دامن عزیزم
نباشد حاجت گفتن عزیزم

جهان رادرنگاهم کوه غم کرد
همان پدرود توبامن عزیزم

صدایی نیست ، که آید به گوشم
همه ارعن همه الکن عزیزم

غمت غم دادوجان بخشیدو بگرفت
فرح ازلوحِ روح و تن عزیزم

سراپا فکر بربادیست اینجا
برای تو ، برای من ، عزیزم!

چه ساده آب گشتم ازغم تو
اگرچه بودم ازآهن ، عزیزم

زدن برفرق هردوشیزه رسمی ست
به کابل شهرِ زن افگن  عزیزم!