صنم عنبرین

گلم “جان“ گفتنت یک‌سر هوایی می‌کند دل را
همیشه تازه می‌دارد حضورت عطر منزل را

دو ابرویت دو مصراع روان بهترین شعر است
لبت از پای در می‌آورد فعل و مفاعل را

دمی‌ که شعر بنویسد نگاهت خط خط و خط خط
فروغ عشق می‌گیرد چراغ صدر محفل را

نصیحت می‌کنندم صبح تا بی‌گاه این مردم
دلم کی گوش می‌گیرد دگر افکار باطل را

هر آن‌چه تازه تازه می‌چکد من از تو می‌بارم
دل دریا زده دیگر نخواهد خواست ساحل را

مرا هرکس قضاوت می‌کند چیزی نمی‌گویم
مرا هرگز نمی‌فهمد کسی، تا این مراحل را…

صنم عنبرین