فرخنده شعله

شبیکه دیده ی رهبینم اشکبارگریست
دودیده درره ی توسخت ، بیقرارگریست

شبیکه خشم فلک گردنم بدارکشید
به حال بیکسی ام چوبه های دارگریست

شبیکه ماند تنم درسکوت تنهایی
دلم بیاد تو پرداغ و داغدارگریست

شبیکه شور درختان تبر به دوش شدند
تمام هستی من تلخ وغمگسار گریست

شبیکه گشت غزلهای ناتمام ، تمام
وجودسوژه شعرم ،چی زارزارگریست

فرخنده.شعله