متهاب ساحل

دوزخ نماد روشنی از روزگار زن
در این ستم‌سرایِ نفس‌سوزِ ناوطن

این قوم شب‌پرست، همه منکران عشق
مهتاب را فکنده به دندابه‌ی لجن

در این اتاق، اتاق نه؛ بلکه اجاق داغ
محکوم بودن است «من» این ظرف ناشکن

آزادی‌ام کبوتر گلدوزیی که مُرد
با سوزنی به سینه به هنگام دوختن

سربازی‌ام که زخمی و با زندگی خویش
افتاده سال‌هاست به یک جنگ تن به تن

این بیت‌های سرخ، غزل‌زخم خون چکان
محصول مشت‌هاست که خوردم دهن دهن

محشر نمی‌شود که خدا بیم دارد ازـ
چشمان اشک‌بار من و خواهران من
*
من مرده‌ ای شبیه تمام گذشته‌گان
دیگر چه فرق می‌کند این پوست با کفن

برگردان به انگلیسی از: ابوالقاسم غضنفر

Red Couplets

Hell is a symbol of what a woman’s life is here
In this cruel, home of torture that is nothing like a homeland

Oh night worshiping people, all against feeling of love
You have thrown the very moon into a sewer hole of yours

In this room, not a room, but a most searing oven hot
Is to be sentenced, for me, one who am a non-breaking pot

My freedom, that embroidered pigeon that has died
With a needle in its heart at the time of being sewn

I am a wounded soldier that it has been many years
I’ve been fighting with my life in a battle, one to one

These red couplets, a ghazal, drenched all with my red blood
Are outcomes of the slaps that I’ve been hit with on my mouth

Why the doomsday won’t arrive, it’s since God can’t bear to see
Tears flowing from my eyes and the eyes of my dear sisters

I am a dead body like many from the past resembling me
What difference does it make if, it’s my coffin or my skin?