یعنی بر اساس این ماده در ظاهر بدون شخص حنفی مذهب هیچ کسی دیگری از قبیل پیروان  مالکی، حنبلی، شافعی، جعفری، اسماعلیه، موسوی، عیسوی، اهل هنود[هندوان]، سکهـ و... ولو که لیاقت رهبری  لازم و شایستهء جامعه را هم داشته باشد، در رأس حاکمیت کشورهرگز قابل قبول نیست. اگر حتا مردم  یک شخصیتی غیر حنفی را از میان سایر پیروان مذاهب و ادیان مردمان ساکن و تابع کشور ما به حیث شاه، رئیس جمهور، قاضی القضات  وغیره انتخاب نمایند، باز هم بر اساس این ماده قانون  اساسی مردود شمرده شده است. منظور از  «پادشاه سازی»  کشور این نبود که هر حنفی مذهب پادشاه افغانستان گردد. بلکه به بهانه حنفی مذهب اصلا مقام سلطنتی میراثی به صورت مطلق برای دودمان محمد زایی در کل و خاصتا برای خاندان آل یحی به طور جدی و قطعی و خاص تر مطرح بود، نه برای سایر حنفیان کشور ما.

از همین جهت بود که در زیر پوشش مذهب حنفی و آنهم خیلی زیرکانه زمینه سازی پادشاهی میراثی و مطلقه  را برای خاندان آل یحی از مجرای قانون اساسی کشور نیز طرح ریزی  و عملی نمودند.

آیا قبل از همه این چنین فیصله رسمی زمامداران دولتی از طریق قانون اساسی دررزیر لوای مذهب حنفی باعث بد نامی مذهب حنفی و نفاق در جامعه کثیرالمذهبی- دینی و اتنیکی افغانستان نگردید ؟

سوال اساسی اینست که آیا این یک تبعیض و شقه نمودم آشکار و عریان در حق تمام مردمان کشور ما از طریق متن قانون اساسی کشور در ارتباط عقاید و باورهای مذهبی و دینی مردم ما نبود ؟

    و باز هم در جای ديگر در قانون اساسی نادرشاه ، اتباع غير مسلمان افغانستان از حق «وزير» شدن به صورت قطعی در کشور ما محروم شده اند که اين يک تبعيض آشکار دیگر در حق یک بخش خاص  جامعه  ما است که خداوند هرگونه حق تلفی و تبعيض را در جوامع بشری ممنوع قرار داده است. در اين مورد در قانون اساسی نادرشاه چنين آمده است:

«اصل هفتاد و پنجم: هيچ کس نمی تواند مقام وزارت را اشغال نمايد بدون اينکه مسلمان و از تبعه افغانستان باشد. » ( 5 )

آیا این ماده قانون اساسی پادشاه  مستبد، مسلمانان و غیر مسلمانان کشور را از همسویی «مذهبی- دینی» به  نفع  «همبستگی ملی» در افغانستان کاملا محروم نکرد؟ سوال این است که:

ـ آیا غیر مسلمانان کشور ما مثل یهود، عیسوی، اهل هنود[هندوان]، سکهـ وسایر غیر مسلمانان ما در تمام غم  کشور شان صادقانه با کلیه مسلمانان افغانستان شریک نبودند؟.

ـ آیا هموطنان گرامی غیر مسلمان ما با پرداخت مالیات به دولت و کار و پیکار طاقت فرسا بنیاد اقتصاد ملی کشور را تقویت و حمایت نمی کردند؟

 ـ آیا این هم میهنان غیر مسلمان کشور ما با  خدمت زیر بیرق مقدس کشور از حریم افغانستان و نوامیس ملی همراه با سایر مسلمین وطن مشترکا در برابر مهاجمین و اشغالگران از حریم افغانستان صادقانه دفاع و مبارزه نمی نمودند؟

ـ آیا این هموطنان محترم موسوی، عیسوی، هندو، سکهـ و سایر غیر مسلمانان ما برای  آبادی وطن، تجدید حیات مادی، معنوی و اجتماعی کشور مشترک شان با سایر وطن داران مسلمان میهن شان صادقانه و پیکارجویانه خدمت نکردند ؟

پس زمانیکه غیر مسلمانان کشور ما محبت انگیز در خدمت تمام مردم و سرزمین افغانستان بودند و هستند، چرا آنها از وزیر شدن،  توزیع منابع ثرؤت ملی، حقوق سیاسی و اجتماعی خودها از سوی حکام انحصارگر و دولت های مستبد افغانستان حتا تا حال نیز محروم شدند ؟

    در بارو این قلم، غیر مسلمانان کشور ما نه خاک افغانستان را  برای اجانب فروخته، نه مسلمان و غیر مسلمان را به قتل رسانیده، نه دشمنی نسبت به مردم کشورش نموده، نه بر ضد اسلام عملا به تخریب و توهین دست برده، نه بر زنان تجاوز جنسی نموده، نه جاسوس اجانب بر ضد مصالح و منافع مردم افغانستان شده، نه اطفال را ربوده، نه لواطت نموده،  نه زنان کشورش را به تجاران اعراب وغیره فروخته، نه  قوای خارجی را  به افغانستان دعوت نموده،  نه دزدی کرده، نه رشوت خورده، نه اموال یتیم و دارای مردم به غارت برده، نه به تولید کشت خشخاش مصروف بوده، نه زنان را به کنیزی گرفته،  نه قاچاق کرده،  نه دختران خویش را به زور به فروش رسانیده، نه مسلمان را به زور به پذیرش مذهب و دین خویش مجبور داشته، نه دست به قتل دسته جمعی مردمان کشورش دراز نموده، نه بخشی از مردم کشور را به بردگی گرفته،  نه زنان شوهردار سرزمین شان را با جبر به اسارت گرفته و بالای دیگران به فروش رسانیده، نه آثار باستانی کشور را به بازارهای خارج فروخته، نه خط دیورند را با دشمنان امضاء نموده، نه حلقه غلامی بیگانگان را به گردن شان آویزان داشته، نه بت های بامیان را به خاک و خون یکسان کرده  و... در حالیکه آن صفات فوق در اعمال و کردارهای روزمرگی مسلمانان (جای مسلمانان خدا پرست،  صادق، با ایمان، سازنده، پرهیزگار، عادل، خادم خلق الله، تمدن پرور، ترقیخواه، صلح نگر، کثرتگرا، انسان دوست و... همیشه محفوظ باشد.) سراسر جهان منجمله در مورد یک بخش از مسلمانان کشور ما عملا به مشاهد می رسد که  تاریخ ا فغانستان آنرا خوب به حافظه دارد.

   مثلا امیر عبدالرحمن خان دست نشاندهء انگلیس بخش بزرگی از مردم افغانستان را به خاطر حاکمیت استبدادی تک قبیلوی وتأمین منافع تطاولگرانهء انگلیس قتل عام نمود. و همچنان امیر خونریز با امضاء ننگین خط دیورند بخش  بزرگ از پشتون ها و بلوچ های کشور با قسمت از خاک ما را به هند برتانوی فروخت. محمد نادر خان با عده یی از شخصیت های ملی کشور قرآن کریم را امضاء نمود و بعد نه تنها آنها را  شهید کرد، بلکه هر مخالف دولت خود را نیز بی رحمانه از بین برد.  محمد ظاهر خان مدت چهل سال تمام را با توطئیه، عیاشی، تزیر در زیر نقاب «دموکراسی» و بدون خدمت به مردمان کشور در افغانستان بی غم و آرام سلطنت نمود. سردار محمد داود خان با استبداد و نفاق اندازی ویژه یی حکومت نمود.

با کودتای هفت ثور حفیظ الله امین خروتی و دولت های تره کی – امین در وجود حزب دموکراتیک خلق (جای افراد بیگناه، میهن دوست، ترقیخواه، کثرتگرا، ضد استبداد و امثالهم محفوظ باشد) شیوه های جدید تظلم، شکنجه، ترور، حبس، قتل، ویرانی و میهن فروشی ایجاد  و بعدا به صورت و حشتناک و فرسایشگر ادامه یافت ؛ تا اینکه عامل نفوذ غرب تحت رهبر ایالات متحده امریکا و نفوذ اخوان المسلین عقبگرا و تروریستی در خاک افغانستان ویرانه و بی وارث گردیدند. و همچنان افغانستان قربانی جنگ سرد میان منافع آزمندانهء ابرقدرت های شرق و غرب  و رقابت های همسایگان شد. این امر نه تنها کشور را تجزیه نمود، بلکه زمینه های هرج و مرج، تشنجات چالش ها، تعصبات گوناگونان  جدید را در جامعه نیز به زایش گرفت.

تعصبات ویژهء مذهبی– اتنیکی، ویرانگری، زن فروشی، غارت اموال مردم، جنگ تباه کنندهء داخلی، آوارگی جدید، تجزیه کشور، تخریب کابل، کشتارهای بی رحمانه اتنیکی وغیره از سوی مجاهدین (جای مجاهدین خدا پرست، ترقیخواه، مدنیت طلب، بیگناه، وطن دوست، فرهنگ پرور و... همیشه محفوظ باشد)  و حامیان منطقوی، وهابیت عربی و جهانی شان در افغانستان مخروبه به عمل آمدند.

     طالبان تحت رهبری ملا محمد عمر آخوند، القاعده و نظامیان پاکستانی را به افغانستان دعوت نمودند، بت های بامیان را منفجر کردند، زنان را اسیر نمودند، هزاره های اسیر را با زور اسلحه به تغییر مذهب شان مجبور کردند، زنان تاجیک و هزاه و ازبک و ترکمن را فروختند، و به نابودی مدنیت و قتل مردمان غیر از تبار خویش عملا جنایات بزرگی را در صفحه تاریخ به جا گذاشته و اکنون نیز بر ضد دولت افغانستان و مردمان عادی و خارجیان دست به ترور و آدم ربایی و سایر جنایات ضد انسانی و ملی می زنند.

 در این اواخر آقای حامد کرزی اعتراض نمود که تاکنون 15 زن شوهردار توسط قدرتمندان محلی با اجبار از خانوادهای شان با زور اسلحه ربوده و آنان را به قوماندان محلی دیگری به فروش رسانیده اند. ولی هموطنان گرامی موسوی، عیسوی، هندو، سکهـ و سایر غیر مسلمانان تحت ستم و محروم کشور ما مرتکب چنین اعمال نشدند  و شریک اینگونه جنایات خانمان برانداز و تباه کننده فوق الذکر هرگز در کشور شان افغانستان نگردیدند.

     اما این هموطنان محکوم و تحت ستم  غیر مسلمان میهن ما  حتا از کانال قوانین اساسی کشور نیز رسما از بهره برداری حق مشارکت سیاسی در دولت های افغانستان به جرم «غیر مسلمان» بودن خودها کاملا محروم بودند و حال نیز بی بهره هستند. از سوی دیگر در قرآن عظیم الشان می خوانیم که امت اسلام باید در خدمت بشریت باشد. در حالیکه این غیر مسلمانان کشور ما هم که جزء بشریت اند، پس چرا حتا رسما از مجرای قوانین اساسی حکام خودکامه  و نژاد پرست افغانستان از حق «وزیر»  شدن و آزادی های مذهبی و سایر حقوق خودها حتا تا حال محروم شده اند ؟

این چطور مسلمانی بوده که زمام داران کشور ما، غیر مسلمانان افغانستان را در آخرین نردبان جامعه راندند و ابتدایی ترین حقوق انسانی و سیاسی را هم برای شان قایل نبودند و حال نیز سیاست کهنه تغییر نکرده است.

 آیا این چنین ماده قانون اساسی نادرشاه عیله غیر مسلمانان افغانستان، جامعه ما را به  نفع تداوم نظام فرسودهء ارباب- رعیتی و حاکمیت میراثی تک تباری و تک قبیلوی و تک خاندانی « شقه » نکرده بود ؟

خداوند در قرآن کریم  خبر می دهد که امت اسلام  در خدمت و سود انسان های می باشد که چنین می فرماید:

«شما بهترین امتی هستید که به سود انسان ها آفریده شده اید.» (6 )