طنین اوازی

                            که بارور شدن

                                            موسیقی کشور را

                                                                 نوید میدهد

احمدولی نغمه سرای جوان

اواز احمدولی, صد ای سحر انگیزی است که در هماهنگی با  نوای  پرده ها و ضرب های موسیقی برا ی شنونده  ارامش روحی را به ا رمغا ن می اورد و علاوه ا ز ان وقتی اهل ذوق بدانند که صاحب این اواز و استعداد چگو نه به ا ین مرتبه رسیده است  انگاه  تا ثیر طنین  این اواز دلکش بیشتر از ان  می گردد که  تصورش را نمی توان کرد.

ا حمدولی در سال 1997 عیسوی د ر دوازده سالگی  در بین دو نام هنری فتح علی و نغمه سرا در پاکستان  نبو غ اش  او را در بین محا فل  خصوصی و شخصی به شهرت رساند و انچه او در ان زمان  ارایه داد به مثابه ئ یک کار فوق العاده  بود که  بسیارئ اندرکاران  موسیقی کلاسیک با نقد عمر خویش انرا در طول زمان کمائی کرده اند ویا می کنند.

احمد ولی شش ماه ئ بیش نداشت  که همرا ه با سایر اعضای فامیلش از مجبوریت  روزگار در جمع قا فله ئ مها جران به تنور داغ  غربتگاه ئ پشاور رسید.

زمان  میگذ شت و احمدولی هم ما نند سایر کودکان غربت زده ئ افغان  در تموز گاه ئ هجران  راه خو د را  به سوی بزرگ شدن می زد و امروز را به امید فردا تجربه می کرد. او در اغوش فامیلی روشن اندیشی  که طمع ظرافت های موسیقی را احساس می کنند زاده شده از همین  جاست  که هوش و گوش او با این دنیا ئ پر از حکمت نا اشنا نماند بلکه از ان تاثیر پذیرفت.

پدر احمدولی اقائی نعیم  علاقه و عشق سرشار فرزندش را احساس کرد و د ریافت  که عشق هنر اواز خوانی در وجود احمد ولی  جوانه زده است او را نزد استاد فتح علی خا ن استاد موسیقی کلاسیک  و غزل پاکستان می برد و احمدولی هم به رسم عنعنه ئ اهل طرب نزد استاد به حیث شاگرد زانو می زند و گر  می گذارد.

استاد فتح علیخان  از همان  روز های  نخست استعداد سرشار و علاقه و عشق به موسیقی را در احمد ولی می یابد. همانجاست که استاد فتح علیخان به احمد ولی مشوره میدهد  تا در پسوند نامش  فتح علی را اضافه  کند که  او می شود  احمد ولی  فتح علی.

راگ  ها ی را که استاد فتح علی  خان  به وی  تدریس می کند  در ظر ف  چند روز  احمد ولی انرا می اموزد و بدینگونه  دو نیم سا ل تما م  احمد ولی  اساسا ت  موسیقی کلاسیک را از استاد فتح علی خان  فرا می گیرد.

جالب اینکه  تعداد زیادی از راگ ها را با شنیدن  کاست  از کلاسیک  خوانان  افغانستان  و هند اموخته است که این کار در زاد خود  یک کار استثنائی است. احمد ولی  نه تنها کلاسیک خوان خوب است که با تما م  ظرافت چون یک اواز خوان  با تجربه  با زبان بی زبا نی های مو سیقی راز و نیاز می کند بلکه غزل خوان  خوب  هم است همانطوریکه  راگ هارا خوب ادا می کند در غزل خوانی هم  اشعار  را بسیار روان  و واضح تلفظ می کند.

علاوه از این همه احمدولی  در نواختن  ارمونیه  تسلط کامل دارد  پنچه های سحرافرین اش  چنان  پرده ها ی ارمونیه را به بازی و نوا می کشاند  که هر بینینده  و شنونده را به حیرت  تما م می برد.

احمد ولی  در بین  دو نام هنری فتحعلی و نغمه سرا همان استعدادی کشورما است که طنین اوازش بارور شدن موسیقی افغا نستان را نوید مید هد.