شب، زمینی

                        ـ و صمیمی ـ

                                               باید اندیشید

(())(())(())

شب به باران باید اندیشید

و به زیبایی چشمانیکه

                        میتواند ابدیت را

                                               معنی بدهد.

(())(())(())

میتوان نیز

                        به دلتنگی یک خاطره اندیشید

به بی مرزی آرامش یک برکهء کوچک

                                   ـ در فرامشگه یک جنگل دور

و به مجذوب ترین بید

و به جانکندن یک واژه به هنگام وداع دو تلاشی

                                               که به پوچی پیوسته

و به آن مرد

                        که خاموشتر از صبر خود است

و به تنهایی با هیبت یک کوه بلند.

(())(())(())

شب به خونی که بر آن رمز نجابت حک گشته

و به اندوه حریصی که چو ماتم دلگیر است

و به یک عابد گنگ

و به یک کوچه که از مرز شقاوت بگذشته

و به یک گمشده در غربت و وحشی سفری

                                               باید اندیشید

جام لبریزی

                        ـ آنگه ـ

                                   بر باید داشت

و مسافر واژه ا را

                        زان پس دعوت باید کرد

به تسلی و سکونت کردن

                        در خانهء ذهن

(())(())(())

میتوان نیز به آشفته گی و دلهرهء دهکده یی

                                               اندیشید

که گذار تپش آلودهء خشمی بی منطق

                                               به تبش کرده دچار

(())(())(())

شب به موجی که حکایتگر ناموس دریاست

و به آواز سرگاهی گنجشکان در باغ

و به شعری از بیداران

و به یک حادثه باید اندیشید

(())(())(())

میتوان نیز به بدمستی اندیشید

که تمامیت حجم سرنوشتش را

به فریبایی پر بودن جامی میبخشد.

(())(())(())

شب به دستان تو باید اندیشید

و به خاموشی لبهایت که

                        قصهء خسته دلان

                                               در آن زندانیست

به گامیکه به زنجیر محبت دلبسته ست

و به آن در

                        ـ در روزی زیبایی ـ

                                               کز شوری بخت

                                                           قفل مسخش کرده.

(())(())(())

شب، به یک حادثه باید اندیشید

و به چیزی:

                        مثل کمبود درخشیدن رنگین پر پروانه

                        همچو دیدار حقیقت

                                   ـ در تاریکی ـ

و فراوانی خشم خنجرها.

(())(())(())

به صمیمیت آن لحظه که برجسته ز اعماق پرسش

به صدای گل سرخ

                                   در سوک نمناک باغ

به صفای سرزمینیکه سپیدار در آن سلطانیست

و به باران

                        شب باید اندیشید

(())(())(())

شب به یک حادثه از جنس بشارت

و به چیزی:

همچو تکبوسهء خوشچهره ترین روز بر آیینهء ذهن

مثل لبخندهء یک روزنه باید اندیشید

و به تنهایی آعشته به اندیشهء طغیان خود

                                   وعده هایی باید داد:

روز دیگر

                        ـ شاید فردا ـ

                                   خانهء حوصله

                                               دل مهمان است

روز دیگر

                        ـ پس فردا ـ

                                   بیغمی خانهء ما می آید

هفته دیگر:

                        هفتهء دیدن گندمزار

                        هفتهء بوی نجیب شبدرها ست.

(())(())(())

شب، زمینی

                        ـ و صمیمی ـ

                                               باید اندیشید

و به آن خسته چکاوک که صدایش

                        به بیابان پر از آتش خشکیدن کوچیده

و به جاییکه از آن

کمترین خاطره

                        بوی آرامش بومی خاکست!

(())(())(())

شب، زمینی

                        ـ و صمیمی ـ

                                               باید اندیشید

                                                           کابل ـ خران ١٣٦٦

                             **************