کابل ناتهـ، Kabulnath
رفعت حسینی
افرای تنها در دشتِ خاکستر
تقدیم به داکتر اکرم عثمان
سپیده دم
در آن ادبار بی برگی
طلوع باغ
تنها بود
و در شب های مهتابی
عبور نور
از لای درختان
نیز، تنها بود
و در روزانِ پاییزی
رخِ خورشید
تنها بود
و آوایی که از سوی چنارستان می آمد
و رنگِ نازنین چشم او را داشت با خود
نیز تنها بود!
«»«»
زمستان
تا به کنه خویش
تنها بود
و در هذیان بیداری
غریو باد
تنها بود
و افرایی به روی دشت خاکستر
ـ در آن باغِ گرفته دل ـ
گرفته دل
و
تنها بود
فضای صاف عرفان
نیز
تنها بود
و بوی شبدر و نرگس
ـ به سانِ اشک ـ
تنها بود
و دست او
ـ که چون یخ بود
و می لرزید ـ
تنها بود
و انگشتش
ـ چو شاخِ تاک ـ
تنها بود
و چشمانش
ـ چو بی امت پیمبر ـ
یکهء جاوید
و تنها بود
فلق تنها
شفق تنها
و خوابِ رنگ
تنها بود
و معبد ها
و مسجد ها
و ذکر عابدان
تنهای تنها بود.
«»«»«»
قلم تنها
سخن تنها
و شعر سبز
بٌد تنها
خموشی بود تنها
هایهو تنها.
زبان کودکان تنها
و خواب طفل
در گهواره بُد تنها
و در جنگل
صدای مرغکان تنها
و جای پای آهو
ـ جا به جا ـ
تنها
ـ به روی دشت ـ
و صیاد دغل
در مکر خود
تنها.
«»«»«»
و گورستان
ـ تمامش خاطراتِ مرده ـ
بُد تنها
و کوهستانِ شهرِ بی خدا
تنها !
برلین، جنوری نودونه م.
**************