کابل ناتهـ، Kabulnath
رفعت حسینی
در خواب نیمه شب
١
کوچه های آخر پیری شب بود
بوی درمانگر آواز قدمهای سحر
ـ از هر سو ـ
می آمد
بانگ پرو جد سحرگاهی مرغان
ـ در نهانخانهء جانها
میرقصید
بیحسی از تن خاموش سیه پوش ترین شهر زمین
می کوچید.
٢
از صدای خشنی چشم گشودم
و دیدم که هنوز
دیدهء منتظر روشنی پنجره لبریز تبست
ز حضور پیکر زشت و آلودهء شب.
کابل ـ دلو ١٣٦۷
***********