پرتو نادری
من به سرزمین برزگ خویش برمیگردم
|
و کودکان غنچه از آغوش مادر درخت و خاک می افتند اینجا تمام پرندگان میدانند که بانوی بلند قامت بهار در کوچه بازار های زرد جنگل پیراهن سبز خویش را به حراج یاد های خزان سپرده است. باد باد باد وقتی این اسپ های وحشی لگام گسیخته و آشفته یال در دره های سبز زنده گی شیهه میکشند، آیینه های ذهن پریشانم از اضطراب شاخه های سبز لبریز میشوند آیینه های ذهن پریشانم مفهوم سخت سنگ را تصور می کنند میروم میروم میروم و زنده گیم را این حجم سیاه اطاق کرایی ام را با خویش میبرم. و میدانم در تمام شهر هیچ کس به هیچ کس نخواهد گفت جایش سبز میروم میروم میروم و زورق گامهایم را بر اقیانوس سبز دشت ها جاری میسازم و دستانم را به شاخه های بلند باغ می بخشم یا با نیایش شبانه درخت آسمان را در آغوش گیره و از زبان تنها ترین گل با عشق سخن خواهم گفت. و آب به تماشای دشت خواهم برد و کبوتران صدایم را بربام کتبوترخانه خورشید پرواز خواهم داد و با گلوی سرخ شقایق بنام هر چه شهید است، بنام هرچه ایمان است سرودی خواهم خواند. و برای تسخیر کوه و دشت و دره و دریا اسپهای سپید خاطره را زین خواهم زد، من صدای خنده ظلمت را از حنجره زخمی کوچه های کور میشنوم. بدبختی را میشناسم، و تنهایی را تنفس می کنم. بدبختی در رگهای من جاریست، بدبختی همراه جاودانه من است، بدبختی کفش های مرا می پوشد، و با پاهای من راه میرود. بدبختی با من شطرنج میزند و هیچگاهی نشده است که برایش گفته باشم کیش!! بدبختی در خانهء من است، بدبختی با یگانه کودک من بازی می کند و نان او را میدوزد، بدبختی چشم های کورش را به من هدیه کرده است. و من جهان را با چشم های کور او می بینم، بدبختی شعرهایش را از حنجره من میخواند، و در پایان شعرهایش مینویسد: "پرتوی نادری"
دل من برای آفتاب تنگ شده است اگر او را دیدید بگویید که روزی به خانهء من بیآید، با چهره غازه کرده از نور تا پیش گامهایش، گوسفند سیاه انتظار خویش را ذبح نمایم.
من دیگر از خیر این گل های سایه یی گذشته ام چقدر بروی سینه دیوار ظلمت مشت بگویم! چقدر افق ها آیینه هایش را از خون دستانم جیوه بریزند! دل من برای آفتاب تنگ شده است، و من دیریست هر روز قاموس لحظه های زنده گی را ورق می زنم و می بینم واژه ها شناسنامه های جدیدی دارند و در سرزمین تعابیر تازه و مفاهیم غریب اجازه سکونت یافته اند. مثلأ سیب سرخ، انجماد سلول های سرخ خون است.
آفتاب رستمی است در چاه که در هجوم خنده های مضحک شغاد مرگ، از هوش رفته است. زنده گی تفاله مشمئیز کننده ایست که از دهان، مرگ فرو میریزد دیموکراسی در شاجور تفنگ میبوسد و آنقدر بزرگ است که با وسعت پرواز یک مرمی اندازه می شود. خوش بختی قفلی است آویخته بر دروازه های شهر جادو، که کلید آن درنگ ژرفترین چاه دیانت انسان را به زبونی بزرگ فرا میخواند دل من برای آفتاب تنگ شده است. دل من برای آفتاب تنگ شده است من به سرزمین بزرگ خویش بر میگردم. من به سرزمین بزرگ خویش بر میگردم. من به سرزمین بزرگ خویش بر میگردم.
کابل، سرطان 1372، هجری خورشیدی
|
من کوله بار سنگینم را در راه کوره های حادثه بر دوش میکشم. و از سرزمین برزگی میآیم که آفتاب سکه مروج هر کوچه است. و مشعل آزادی بر برج های بلند آن سبز است. وسپیداران باغهایش ستاره گان عشق را دست می افشانند. من از سرزمین بزرگی میآیم و در آن این دیار غریبم.
زبان من غریب است. من زبان تفنگ را نمی فهم و واژه گان سرخ گلوله ها و ردیف خون و دود انفجار در اوزان شعر من نمی گنجند اوزان شعر من با هجاهای آهنین توپ و تانک و تفنگ تقطیع نمی شوند. اوزان شعر من با سبکی روح من رابطه دارند اوزان شعر من در رشد یک گل در گلدان در رقص یک شاخچه در باغ در ترانه یک کودک در مکتب در خندهً یک ستاره در آسمان نفس می کشنــــــــــد اوزان شعر من با روشنی چراغ در شب سرود چشمه در کوه نجوای پرنده در جنگل، رقص نیلوفر در آب پیوند دارند من از سرزمین بزرگی میآیم که روزنامه هایش را با مرکب خورشید مینویسند و در شبانه ترین اعصار تاریخ میشود از آن چراغی افروخت و ذهن باغچه را روشن کرد و به تماشای گلهای حقیقت رفت.
من از سرزمین بزرگی میآیم ودرین جا درین دیار غربت روزنامه ها سرزمین بلامنازع دروغ اند. و من دلم برای یک شبنامه تنگ شده است و من دیریست سیمای بزرگ حقیقت را در آیینه های کوچک آن ندیده ام و من دیریست میبینم مردم از غرفه های رنگ رنگ روز نامه ها بسته بسته دروغ میخرند ویا دروغ مباحثه می کنند و از دروغ مغروق میشوند
من دیریست میبینم انبوه شاعران با کشتی های کاغذین شعر هایشان بر شط گل آلود روزنامه ها شنا مکنند و من دیریست تا چشم میگشایم پاسداران بی وزن شعر سپید را میبینم ایستاده بر برجهای خاکستری، رنگین نامه های بدنام وگرمای تمام تابستان حسادت را با کلاه خود عاریتی خویش پیمانه می کنند و به بروی هر چه قصیده و غزل و ترانه است خنجر می کشند و برگلدسته بلند مثنوی سنگ می اندازند و با نماز بی طهارت، طهارت همیشگی نماز را زایل میسازند.
ومن دیریست می بینم آنکه روزگاری حنجره کبودش از اهتزار رشته های شب آگنده بود، امروز زنگی صدایش را در زمزم مقدس آفتاب رها کرده است. و من دیریست می بینم آسمان شهر سکه مهتابش را در میان غباری گم کرده است. و ستاره گان، دختران نوباوه آسمان چشمان شان را به سرمه غروب روش کرده اند و کس نمی داند که آفتاب در کجاست! مثل آنست که آن زورق زرین در فراسوی موجهای بنفش بر صخرهً عظیم سیاهی درهم شکسته است. وسایه ها، تابوت نامش را رو به سوی ساحل شکسته جنوب بردوش می کشند. شب ذهن بسته پنجره ها با عبور لطیف روشنی بیگانه است. و دختران شرمگین فانوس از پشت هفت پرده تاریکی قامت بلند باد را تماشا میکنند و دختران شرمگین فانوس چه در حبای همیشگی خود را در چشمه سارقیر شستوشو میدهند و کودکان تبسم را به ابریشم تافته گیسوان شان حلق آویز کرده اند
میروم میروم میروم و از دور دستترین چشمه که از دور دست ترین کوه میآید در دور دست ترین لحظه های آزادی مشتی آبی بصورت خود میزنم. و ترانه های غمگینم را بریال کبوتران سپید میبندم |