من زهد خشـــــک را به دو ارزن نمی خرم                   گر دیـــگران خرند، خرند، من نمی خرم

گرمتحسب به مطلب من پی نمی بـــــــــــرد                    او را به نرخ یک سر ســـوزن نمی خرم

این خشک مغز را که شریعت شعار اوست                    چون هیزم ضرورت گلــــخن نمی خرم

با وعده های پوچ مــــــــــــرا میدهد فریب                     این دانه ی سیــــه شده خرمن نمی خرم

این جنس پرکساد؛ فتاده ز چنگ غیـــــــــر                    ریزنـــــد اگر به مفت، به دامن نمی خرم

با شیشه ی صــــفا چو به کس روبرو شوم                    سنگ جـــفا نیم زنم، آهنــــــن نمی خرم

با نقد عیش سرخوشم؛ از نسیـــه ی بهشت                     گویی اگر هزار ســـخن، من نمی خرم

رنگ متاع غـــــــــیر به آن جلوهء عجیب                    زان حرف ناشنو، لــــب الکن نمی خرم

خش مزه قصــــــه ایست و بازار زند گی                    او مفت عرــضه می کند و من نمی خرم

                                   گر صـــد هزار بار  « اسیر » بلا شوم

                                   میهن نمی فروشم و گلـــشن نمی خرم

                                                **************