بلبل داستانسرای کابــــــــــــــــــــلم                              بینوای خوشنوای کــــــــــــابلم

جان چه میخواهی زمن در عشق او                           ای سر و جانم فدای کــــــــابلم

زره ای در پیشــــــــــــــــگاه آفتاب                              قطره ای در موجهای کـــــابلم

انتظار سر فرازی ها زچیـــــــــست                             می گذارم سر به پای کــــــابلم

کرده پیراهن ز آتش همـــــــچو شمع                           می گدازم بی لقای کــــــــــابلم

ایخوش آنساعت که گویی قصــــه ای                          از زمین و از هوای کـــــــابلم

برسرم گر تاج شاهی هم زنـــــــــــند                          مین زجان و دل گدای کــــابلم

عندلیب آســـــــــــا نمی آرد به جوش                          هیچ گلگشتی سوای کـــــــابلم

با صفاتر آید از خـــــــــــــــــلد برین                           دامن خواجه صفای کـــــــابلم

حالیا محنتــــــــــــــسرا گردیده است                           حسرتا، عشرتسرای کــــــابلم

یاد باد آن راد مردانـــــــــــی که کرد                           با توانایی بنای کــــــــــــــابلم

میبرد هر لحظه ام از خویــــــــــشتن                          روشنایی فضای کــــــــــــابلم

یاد ازگ شــــــــــــــاهی و دارالامان                          یاد قصر دلشکای کــــــــــابلم

چلچراغ بزم رعنــــــــــــــــــایی بود                            چلستون خوشنمای کـــــــابلم

درهً پغمــــــــــــــــان و بند قرغه اش                           چشمهء دلاکهای کــــــــــابلم

خضر و پنجهء شاه و در بار سـخی                            هست هر سه میله جای کابلم

از خرابات و هنر هایش مــــــــپرس                           بزم ساز و سر و لای کـــابلم

از گل و لایش گل والا بچــــــــــــین                             گل زده در دیده لای کـــــابلم

باغ قاضی، عاشـــــــــقان و عارفان                           عمزدا، فرحت فزای کــــابلم

دوستداری گـــــــــــفت: د اشعار من                           دیده رنگ خوشمنای کــــابلم

راست میگوید که من از سالهـــاست                          هم صدا و هم  نوای کـــــابلم

می شمارم درد های بیشـــــــــــــمار                           می نویسم ماجرای کـــــــابلم

کله ها بشکسته در بالاحصــــــــــار                           این دژ مرد آزمای کـــــــابلم

گفتی از بهر چه گریانی چـــــــــنین                           چه گویم؛ از برای کــــــــــابلم

ادعا و مدعای من یکیـــــــــــــــست                            نیست غیر از مدعای کـــابلم

روضهً رضوای اگر بخـــــشد خدای                          من نمیخواهم بجای کــــــابلم

عزت و عشرت زپهــــــلویم جداست                          چند سالی شد جدای کـــــابلم

صد چو من گردد اگـــــــــر قربان او                          نیست قدر خونبهای کـــــابلم

آنکه بدخواهی و بدبیــــــــــــــنی کند                           برسرش درد و بلای کـــابلم

انتهای کارما بیچارگیـــــــــــــــــست                          هی مپرس از ابتدای کـــابلم

ایخدا رحمی که کـــــــــــشتی غرقشد                          از عناد نا خدای کـــــــــابلم

                                   گردهندم منصــب شاهی « اسیر »