م. نسیم «اسیر»

به یاد وطن

دلم به طـــــــــــفل ز مادر بریده می ماند                    تنم به مادر بی نوردیده می مــــــــــــــــاند

چه سوزها به دل است و ندیده می مـاند                    چه شورها به لبم، ناشنیده می مــــــــــاند

سرم جنون زدهء دردهای بی وطنی است                    که شام ها به فغان ناسپیده می مــــــــاند

به گوش کس نرسیده ناله های شـــبگیرم                  ندیده اند، غم نا شنیده می مــــــــــــــــــاند

وجود من ز وطن دور می تــــــپد چو تنی                    که تا جدا شود از سر، تپیده می مــــــاند

چو غنچه دامن صبرم به یاد مــــــام وطن                  دریده است، خدایا دریده می مــــــــاند؟؟؟

مپرس از غــــــــــــــــم آوارگی و دربدری                   که داغ بردل و حسرت به دیده می مــاند

بشام هجرتو رنگ از رخم پریــــده، کنون                  به وصلم ارنرسانی، پریده می مــــــــــاند

خمیده قامت من زیر بار محنــــــــــــت ها                   تو دست من چو نگیری، خمیده می مـاند

وصال اگر طلبی دل به موج دریـــــــــا زن                  سری که شور ندارد، جریده می مـــــــاند

مزن به تیغ جــــــــــــفایم که در طریق وفا                  رمید اگر دلم از تو، رمیده می مـــــــــاند

                                   مجو دگر ز «اسیر» جفا کشیده سکون

                                   که چون پرید ز دامی، بریده می ماند

                                            ***********