|
|
از: بشير سخاورز
جنگل و ياد كابل
گدازهء آهن به آسمان قزحِ نفرت وشتاب به مرگ زمين ز زلزله هاي گسيخته بيدار شب است و در رگِ جنگل خزيده آتش و كين نشسته بر تنِ بيمار برگ هاي درخت تبِ سنگين.
به يادِ آتش و رگبارِ كابلم امشب به يادِ دوست كه خوابش بريده آتش جنگ به ياد كودكي از سرزمين پر ز شيار به ياد صلحِ فرو خفته در گلوي زمان به خويش مي گويم: ” شب است و خوابِ مرا مي بُرد گدازهء آهن .“
جنگل كامبوديا 1993/ 8/ 4
* اين شعر يادآوري از شبي است كه جنگل را گدازهء آهنِ راكت بيدار نگه مي داشت.
جنگل و خمر
به آستانه شب مي رسد غم سنگين سلام سرد به من مي دهد ز لابلاي درختانِ جنگل انبوه چراغِ حادثه پيداست به خويش مي گويم: ” هميشه اين بوده است! “
از اين كرانهء تنهايي اي صدا در من بپيچ همچو غباري و سر بزن در او كه تا شود آگه كه رنگِ تيرهء خون در ميانِ رگ ها مان هماره بوده يكي.
كنون كه آمده ام در ميانِ اين جنگل طناب خشم مياويز از درختانت كه در گلوي من است صداي زندگي و شعرِ بودن و گفتن مرا كنون بگذار كه با ترنم شعر به زخم هاي عميقت ضماد بگذارم.
جنگل كمبوديا 1993/ 7 / 1
جنگل باكره
اي از تبارِ روسپي برتر فردا ميان حجله تو مي آيي با نيمتاجِ مسخره بر سر با غازهء كشيده به صورت تا هرزه عطرِ تندِ هوس را پيچي ميان حوصلهء مردان اي بر كويرِ خشكِ خفت خفته فردا چونان طلايهء شبنم از آسمانِ هرچه فريبست بر انبساطِ درد خواهي رسيد تا كه بگويي: ” من التيام زخم تو هستم ! “
اي فاتحِ رسيده ز قبله فردا به پشتِ اسب يله مي راني بر جويبارِ خونِ هزاران مرد دل از غرورِ فتح لبالب آنروز بر سرزمينِ مرگ يهو رانده.
اي جنگلِ رها شده در خشم تنها تو دختِ باكره مي ماني باور نكرده بر گلهء انسان شايد هزار وحشت ديگر را شاهد شوي . جنگل كمبوديا 1993/ 7 / 13
زندگي
شاعر: ” با موجهاي بستهء دريا سالارِ انبساطِ سكوتم در بيكران هرزه هستي افتاده پشت برزخِ خاموشي “
ناصح: ” هان مگو اي مرد از اسرارِ شب قفل بر درب گلو آويز هي مزن مهميز بر اسبِ جنون پرهيز ! “
شاعر: ” اين كتله هاي خشم نتركيده آتش فشان نموده مرا خواهم كه زهرِ صد شبه را ريزم در جامِ سردِ يك شبه اي تنها “
واعظ: ” هاي مگو اي مرد، مي بُرد زبان اين گروهِ هرزه با برهانِ قاطع “
محتسب: ” مي كُشم من مي كُشم من مي كُشم ... “
دوره گرد: ” آسمان با خوشه هايش در درونِ تاكزار گسترانيده ست اكنون برقِ شادي بي خيال از دردِ شاعر شب هميشه گله هاي ابر را مي راند از پهلوي مهتاب مرغ شب پرشور مي خواند ميانِ جنگلِ تاريك موج هاي سرد و آرام مي نوازند ساحلِ يك كشور ديگر “. درخت
درختِ دور از چشمم كه بر گهوارهء برگم غمِ ديرينه اي خفته ست و شاخم را شكسته تند بادِ حادثه با دست تبر بر ريشه ام خورده ست و برجِ شاخه هايم ديده بانِ مرغ آتشخوار گشته نمي بينم از اينجا بگذرد مردي به زير سايه ام خوابد نمي بينم كه دستِ كودكي با نوچِ شادي را به دستان من آويزد نمي بينم كه دستِ گرم و پر مهري بچيند ميوه از شاخم درختِ حسرتم، اما دلم آگنده از عشق است.
نمي بيند كسي ازلابلاي پنجه هايم نقره هاي آسمان را در شبِ مهتاب به زير چترِ سبزم نيز نمي آيد بشارت دهِ فردا ها كه تا مقامه گويد آبشاران را كه تا فواره هاي رنگِ بي رنگي جنون آسا، جنون پرور نشيدِ مولوي گونه ز خاور را بر اين فرشِ بسيط زندگاني گسترانند زمين پژمرده تار ريشه هايم را و اينجا باغبانان بجز حرمان و حسرت آب ديگر را نمي ريزند نه مي خشكم نه مي بالم.
در مايدهء آن شام
در مايدهء آن شام كه آفتابِ سخاوت از عطر چمبيلي برمي خواست و زنبورانِ عسل، شراب را از جامِ گل مي مكيد تو آمدي با دست هاي سپيدت انارِ سرخ، دانه مي كردي خورديم و خنديديم و باد را ديديم كه كودكانه به گيسوي تو چنگ مي زد با چشم مي گفتي كه: ” اين غنيمت شايد دگر نيايد “ به باد حسوديم مي شد.
چه گونه فصل گذشت چه گونه آب با روغن آميخت چه گونه چراغِ سر دالان مرد گرفته بودمت آن شام گرفته بودمت آن شام گرفته بودمت آن شام چون عطر چمبلي به مشامم.
هندوستان سال ١٩٩٤
ما، مسافرانِ جادهء هيچ
ز پشت شيشهء تيره به روز مي نگرم به سوي جادهء باريك و مارپيچِ سياه روانم هر صبحي به سوي هيچ و شب كه مي آيد ستاره گنبدِ شب را نمي كند روشن وماه راه خودش را نمي گشايد تا به صورتِ شب تاريك مثل خال سپيد شود، به سوي من نگرد.
ز پشتِ عينكِ تيره به روز مي نگرند به روي جادهء باريك و مارپيچ سياه مسافراني كه هرگز نميرسند به هيچ.
1993/ 4/ 4
كشورم
تو باز خواهي ماند و بر هزارهء دستانِ تو هزارِ دگر زنسلِ حادثه ها آشيانه خواهد ساخت و ريشه هاي تو را آبهاي سيلابي برهنه خواهد كرد. چنارِ پيرِ گشن شاخ بيخِ ريشه تو كه مي رسد به زمانهاي دور و اسطوره هميشه بود ستبر و آن صلابتِ تنواره ات به باغستان هنوز رشك هزاران هزار نخلِ جوان است به تاج كهنهء تو عقيقِ فصلِ عتيق ميدرخشد.
چنارِ پيرِ گشن شاخ ريشه ات در خاك چنارِ پيرِ گشن شاخ ريشه ات در باد چنارِ پيرِ گشن شاخ ريشه ات در سنگ چنارِ پيرِ گشن شاخ ريشه ات در تاريخ.
اگر چه فصلِ پشامي به سوي تو تابيد و آفتابِ اميدت به ريشه ها خوابيد اگرچه خيلي از اين ياغيان ز گُردهء تو زادند اگر ز شاخهء تو ساختند دستِ تبر تبر زدند تنت تو خوب مي داني كه زخمهاي تو را نور آفتاب ضماد است از اين و تيره هزاران هزار زخمِ دگر ترا بگو ياد است به روي برگ تو بنوشته است گُردهء تاريخ كه: ” از سلالهء آن تك درختهاي عجيبي، بلند قامت و توفنده و ره گشاده به خورشيد و آبگيرِ تو چون انحناي آيينه روشن “.
درختِ پير تگاور زشاخه هاي تو اكنون كه مي چكد خون در اين فضاي زمستانِ خشم باور كن كه انجمادِ طلسمي نمي تواند بست گسيل خون تو را كه خونِ تو به غريوايي هزاران سيل خراب خواهد كرد شكوه كاخ كسي را كه شاخه ات بشكست و هم به چشمهء ايقانِ تو فتاده مباد سياه سرمهء ترديد هميشه دستِ كسي هست تا كه شاخ تو را زند قصيدهء پيوند تا ستاره و ماه. هميشه پاي كسي هست روي جادهء شب از آن گريوه به آن دشت تا كه آبِ زلالي به ريشه ات برساند هميشه نعرهء مرديست پشتِ خط زمان هميشه نعرهء مرديست پشتِ خط زمان.
|
|---|
سال اول شماره پنجم ماه می 2005