کابل ناتهـ، Kabulnath
عزیز علیزاده
در کام هــستی
ریشه ام میلرزد از وزش باد
چه تلخ گشته سرچشمه وجود من
چه بد پوسیده، دریچه امید من
چه سخت بدگمان شده، اندیشه بمن
چه حریصانه
پرتگاه نیستی
میخواند مرا به آغـوش خویش
چه لبخند منحوس دارد بلب
وقتی میگوید
اینجاست راه نجات تو از زندگی
و لی من اینجا
دور از خوشه چینی نور
عـقب پنجره های چون قـفـس
با بالهای شکسته
چهره رنجور وزرد
به آرزوی نا امیدی ها
در انتظار طوفانی خشمگین
مینگرم
خیره، بسوی تاریکی ها
وانگشتان ناتوانم
روی پنجره های سیاه ناخن میکشند
تاریک و قیر گون است پگاه من
چه خشکیده است پهنای خیال من
در چادرغم کشیده ای خورشیـد ِ چهره اش
و تنها
به آنسوی در یا ها
بر کرانه های خوشبختی
میفروشد ناز خویش
در هراسم از این تاریکی
برای نجاتم از وحشت شب
میبندم چشمان خویش
مینشینم بر زورق خیال
و پارو زنان میلغزم به دوردستها
به عزم شبیخون
به خوشبختی ها
به آنسوی کرانه ها
تا رقـم زنم بر اسطوره ها
ارمغانی
از یک دل ِ شکسته
از یک یاس ِ سپید
عزیز علیزاده می 2005 دنمارک
**************