سروده ی از عزیز علیزاده

برگ ها ریخته اند

  خشک، زرد

و

طلایی

سنگفرش های جاده

پوشیده ازبرگ

*****

درخت کهنسال

 پارک شهر

با قامت برهنه اش

قد برافراشته

و

بادلتنگی

برگهایش را

زیرپای عابرین

به نظاره نشسته

صدای خش خش

    خُرد شدن برگها

میفشارد

قلب پیرش را

*****

صبحدم زود

رسید پیرمردی

گوژ پشت

جاروی بدست

رُفت برگهارا

*****

درخت کهن لرزید

و گفت:

ای بهارجوانی ! خدا حافظ !

خزان پیری ام سررسید

ومن