کابل ناتهـ، Kabulnath
آرش آذیش
در فصل سرد
هجوم سیاه شب
ـ پی افگنان با روی ظلمت ـ
فکرت
زندانیی
حصار توحش.
الفت:
گردنگذار کینه و نفرت
ما خفته گان حجرهً تنهایی و سکوت
در اعتکاف چاه کدورت
محکوم سنگلانهء
یک باور.
مسحور انتظار رؤیت یک اختر.
تا باز بامداد دروغینی
چاووش فوج عاشقان سحر گردد...
***
مگذار!
تکرار فاجعه را مگذار،
مگذار
عفریت را نقیب و علمدار،
برخیز بر کنیم دیوار انجماد و سکون را
برخیز بشکنیم دستان قاتلان سحر را
که ایشان
حفار گور بهارانند،
شالنگیان رشتهء دار هزاریار.
**************