اقلیم سپیده ها را

سلحشورانه

            سفر میکردم

با کلاهخود شب

                        و به هیأت فاتحان

غرق در جوشن نخوتی باستانی.

سرزمین تو را

                        به تسخیر گستاخ می شدم.

که به هنگام

                        هنگامهء طلوع تو شد:

تام تامِ دلم

            ریتمی

                                   دیگر یافت

سپر فرو افگندم

            و زره تنهایی را

                        از تن برون آوردم.

سرزمین تو

                        که پرورنده بود

                                   و دلپذیر

با چهار سوی

            آفتابی اش

و شش جهتی که از تو

                        رنگ میگرفت

اذین یافته به رنگین کمان مهر و نوازش

به گسترده کامی وطنم شد

چه نارود گاهی بود

                        بستر حریری مهرت

                        و چه ناوردی بود

                                   طلوعت...