قطره ام از ژرف دریا برکنار افتــــــــــــاده ام

شاخ خشکم دور از آغوش بهار افـــــــــتاده ام

ز ابر حسرت بار یآس آسمان تشــــــــــــنه ای

در کویری تشنه تر کوراب وار افـــــــــتاده ام

اشک نیسانم که از چشم تمنا بار خویــــــــــش

در محـــــــــیط آرزوها بار بار افتــــــــــاده ام

با خودم درگیر و در افتاده در هــــستی خویش

از خودی در آتش خود چون چنــــــار افتاده ام

چشم نومیدم براه نیــــــــــــــــــستی را مانده ام

قطره اشـــــــــــــــــــکم بخاک انتظار افتاده ام

یادگار گریهء جانسوز شمــــــــــــــــع مرده ام

اشک چشم سوگوارم بر مزار افتــــــــــــاده ام

تا چو گردون در تلاش اصل سرگردان شـــدم

اختر آوراه ام دور از مدار افتــــــــــــــــاده ام

با کسی در روزگار خاشه ای برخاش نیـــست

گر بهم افتاده ام با روزگار افتــــــــــــــــاده ام

پشت پایم گر زده این آسمان از کـــــــــجروی

راست اندر چشم اختر چون غبار افــــــتاده ام

قطرهء خونم گهی مضمون پنـــــــــــهایی بدل

گه برون از چشم شاعر آشکار افتـــــــــاده ام

دیده و دانسته در دام هوس پا می نهـــــــــــــم

آنقدر در کار دل بی اختیار افتـــــــــــــــاده ام

تسبح خورشــــــیدم نهان اندر فروغ مرده ای

سایهء ابرم بروی کوهـــــــــــــــسار افتاده ام

حیرتی دارم که پژواک ندای کیـــــــــــــــستم

کاینچنین خاموش در این کوهـــــسار افتاده ام

* کورآب: سراب

*خاشه: ذره

                                                      ***********